Yesterday, January 9, 2006, it was the Feast of the Black Nazarene at Quiapo… and what do you expect… thousands of people of course!
Days before the Feast, iniisip ko na na sana ay makasimba ako at nagawa ko nga!
Last night, Me, Jen and Malaya went to Quiapo to attend the mass. Yup, aware kami kung anong meron sa pupuntahan namin… maraming tao, siksikan, mahaba ang lalakaran and the others. But inspite of that, tumuloy kami! Expected na namin ang mahabang lakaran dahil sa traffic at ‘yun nga ang nangyari, from Recto to Quiapo nilakad namin para makarating ng Quiapo Church kasabay ang sobrang dami ng tao. Buo ang loob namin na makapunta so we don’t care kung hanggang saan ang lalakaran.
Last year din... nakipagsisikan na ako sa Feast ng Black Nazarene! I admit na may hiniling ako sa Kanya noon... and believe it or not... na-grant yun! So Dapat lang na bumalik ako sa Kanya to give thanks naman.
Quiapo Church… at first, nasa labas lang kami habang nagmimisa dahil sa sobrang dami ng tao… but, dahil sa tiyaga, pagpupumilit and FAITH na makapasok ng Simbahan, nagawa naming makalapit sa pintuan ng Simbahan. At dahil din sa kagustuhang makapasok para pagpasok ng Poon sa Simbahan ay makita namin. Nagkaroon kami ng chance na makapasok nang mag-communion na… pero makikipagsiksikan ka pa rin talaga. Because Jen can’t stay long in a very crowded place dahil madali siyang mahilo, so she decided to stay sa isang corner na ‘di siya masisiksikan at dahil makikipagsiksikan na talaga kami ni Malaya para makapunta sa harap, I decided na iwan na lang ang bag ko kay Jen.
Makikipagsiksikan na para makapasok… at nagawa namin na makapasok at makalapit sa aisle ng Simbahan, para kapag nag-bless ay ma-bless din kami. Tapos na ang mass, papasok na ang mga debotong sumama sa prosisyon dala ang flag ni Señor Nazareno. Siksikan at mahirap pero kakaiba ang saya na naramdaman ko that time… kakaiba ang pakiramdam while everybody inside the Church are singing the Nuestra Padre Nazareno, clapping and shouting Viva! Punumpuno ang Simbahan, super siksikan na talaga as in ‘di ka na makakakilos pa dahil ang hirap, I don’t care that moment kung ano na ayos ko, kung gulu-gulo na ba ang buhok ko or what, but one thing for sure, ang sarap ng pakiramdam lalo na nang, nagawa naming makahawak kahit dun lang sa flag ng Señor Nazareno. That moment/that night... ang sarap ng feeling, ‘di mo mararamdaman na nasasaktan ka na sa sobrang nasisiksikan ka na ng maraming tao… I feel so blessed!
Moving forward… lalabas na kami ng Church, nabalikan na namin si Jen kung saan namin siya iniwan at nakalabas kami ng church after 10 years, nagtirik ng kandila, nag-pray! Dahil sa sarado ang kalsada sa Quiapo, no choice again kundi maglakad… so from Quiapo hanggang Morayta na ang nilakad namin, but me, dahil malapit na rin lang ang inuuwian ko sa may Morayta… pagsakay nina Malaya at Jen, itinuloy ko na ang paglalakad hanggang bahay and promise… di ako naramdam ng pagod… basta ang nararamdaman ko pagdating ng bahay… I feel do blessed and happy!
Quiapo Church… at first, nasa labas lang kami habang nagmimisa dahil sa sobrang dami ng tao… but, dahil sa tiyaga, pagpupumilit and FAITH na makapasok ng Simbahan, nagawa naming makalapit sa pintuan ng Simbahan. At dahil din sa kagustuhang makapasok para pagpasok ng Poon sa Simbahan ay makita namin. Nagkaroon kami ng chance na makapasok nang mag-communion na… pero makikipagsiksikan ka pa rin talaga. Because Jen can’t stay long in a very crowded place dahil madali siyang mahilo, so she decided to stay sa isang corner na ‘di siya masisiksikan at dahil makikipagsiksikan na talaga kami ni Malaya para makapunta sa harap, I decided na iwan na lang ang bag ko kay Jen.
Makikipagsiksikan na para makapasok… at nagawa namin na makapasok at makalapit sa aisle ng Simbahan, para kapag nag-bless ay ma-bless din kami. Tapos na ang mass, papasok na ang mga debotong sumama sa prosisyon dala ang flag ni Señor Nazareno. Siksikan at mahirap pero kakaiba ang saya na naramdaman ko that time… kakaiba ang pakiramdam while everybody inside the Church are singing the Nuestra Padre Nazareno, clapping and shouting Viva! Punumpuno ang Simbahan, super siksikan na talaga as in ‘di ka na makakakilos pa dahil ang hirap, I don’t care that moment kung ano na ayos ko, kung gulu-gulo na ba ang buhok ko or what, but one thing for sure, ang sarap ng pakiramdam lalo na nang, nagawa naming makahawak kahit dun lang sa flag ng Señor Nazareno. That moment/that night... ang sarap ng feeling, ‘di mo mararamdaman na nasasaktan ka na sa sobrang nasisiksikan ka na ng maraming tao… I feel so blessed!
Moving forward… lalabas na kami ng Church, nabalikan na namin si Jen kung saan namin siya iniwan at nakalabas kami ng church after 10 years, nagtirik ng kandila, nag-pray! Dahil sa sarado ang kalsada sa Quiapo, no choice again kundi maglakad… so from Quiapo hanggang Morayta na ang nilakad namin, but me, dahil malapit na rin lang ang inuuwian ko sa may Morayta… pagsakay nina Malaya at Jen, itinuloy ko na ang paglalakad hanggang bahay and promise… di ako naramdam ng pagod… basta ang nararamdaman ko pagdating ng bahay… I feel do blessed and happy!
.
God Bless Us All!
1 comment:
i used to go there also with my mom and sis. it's like our tradition and it's my sis birthday also.
now, i just wait and watch from the news what happened.
happy new year.
Post a Comment