RIDE IT OUT

“Pain.
You just have to ride it out.
You can only hope it goes away on its own, hope the wound that caused it heals. There are no solutions, no easy answers, you just breath deep and wait for it to subside.”

Meredith Grey

Grey's Anatomy

MISTAKES MAKES PERFECT

SHUSHUNGA-SHUNGA KASI KAYA TULOY, NAGKAMALI-MALI NG SINAKYAN.
Ito ang nangyari sa amin ng cousin kong si Jel-Jel kaninang umaga papuntang Baclaran Church. We don’t know what exactly happened to us kung bakit nagkaganu'n… inaantok pa siguro... hehe
May kanya-kanya kaming lakad ni Jel-Jel ngayong araw na ito kaya kagabi pa lang gumawa na kami ng time table…
.
6:00am gigising to prepare our self.
7:00am aalis ng bahay papuntang Baclaran.
8:00am nasa Baclaran Church na.
.
Nasunod naman namin ‘yan. Ang problema, tamang praning… tama bang magkamali kami ng sinakyang LRT at napansin na lang namin na mali ang nasakyan namin nang makarating kami ng Monumento — last station! My goodness… meaning nakarating kami sa dulo at ‘yung station na dapat naming babaan pa-Baclaran ay nasa kabilang dulo pa.
Dinaan na lang namin ni Jel-Jel sa tawa ang nangyari, alangan namang mainis kami. May fault din naman kasi kami, ‘di kami naging aware na dinaraan namin, na sana, bago kami nakarating sa Monumento station ay nakababa na kami at ‘di napalayo nang ganu’n.

.

LESSON: Maging mapagmasid sa daraanan para malaman kung naliligaw na or what!

.
Kahit ganu’n ang nangyari, sira na ‘yung time table namin… tumuloy pa rin kami ng Baclaran Church… mas jahe kapag ‘di kami tumuloy, ‘di ba? Kaya from Monumento, sakay ulit ng LRT papunta naman sa kabilang dulo… WOW, JOYRIDE!!!
Pauwi na kami sakay ng LRT, naaalala pa rin namin ni Jel-Jel ang nangyari and she uttered… “Oks lang magkamali… coz mistakes makes perfect, hindi na tayo magkakamali next time”… tawanan na naman kami.
.
I feel bad… am sick! Nahawa yata ako ni Jel-Jel… rest muna ko.
Anyway… open pa rin naman ang bahay ko, pasyal-pasyal lang kayo!
God speed blogmates!

INIS

MARAMING ang pumapasok sa utak ko lalo na kapag walang ginagawa at nakatitig lang sa isang bagay na parang ang laaaaaaaaaalim-lalim ng iniisip. Pati ‘yung mga bagay na ayaw maisip, bigla-bigla na lang nagpa-pop.
Okay sana kung ‘yung mga bagay na pumapasok lang sa utak mo ay ‘yung mga bagay na kapag naalala mo ay bigla ka na lang matatawa kahit mag-isa ka na para kang sira ulo.
Oks lang kung ‘yung mga naaalala ko ay noong madulas ako sa may EDSA dahil sa pagmamaganda. O kaya nang magkamali ako sa pagbili ng Cathedral Window sa Goldilocks na sa halip na Cathedral Window, dahil sa kaartehan… Johari Window tuloy ang nasabi ko. O kaya naman ay nung nalaglag ako sa gitna ng jeep dahil bigla itong nag-break. Puwede rin nung nagsasasayaw ako rito sa office with my officemates at ginagaya si Pilita Corales na ‘di ko alam na nakikita pala ng General Manager namin. O kaya naman ay ‘yung pinakaunang pagkakataon na napagalitan ako ng publisher namin na halos tatlong araw akong umiiyak… kapag mga ganito ang naiisip ko, natatawa o nangingiti ako kahit mag-isa.
Pero paano kung ‘yung mga naiisip mo ay ‘yung mga bagay na nakapagpainis sa’yo? Nakakainis… sobra! Tulad ngayon, naisip ko ‘yung dahilan kung bakit ako nalungkot kaya ko nai-post ito. Kapag naiisip ko ito ngayon, naiinis pa rin ako! ‘Yung sa sobrang inis ay kayang-kaya mong makipaglaban kay Darth Vader kahit wala kang lightsaber. At ‘yung inis na gusto mong manugod gamit lahat ng baril ni Lara Croft. Ganu’n ‘yung inis na nararamdaman ko kapag naaalala ko ang bagay na ‘yun… shaiks!
But anyway… am looking forward now na darating din ang araw na ang kapag maiisip ko ang bagay na ito ay tatawa na lang din ako… lilipas din ito, sooner or later! And for the meantime… chill lang muna *wink*

SO SO RED

MATATAKUTIN ako, so… ngayon wala akong kasama sa bahay mamaya rito sa Manila, uuwi na lang ako ng province then balik ng city bukas kasi may pasok (kapagod). Anyway, oks lang din naman kahit umuwi ako ngayon, at least magkikita-kita kaming magpipinsan na ayon sa text ng aking younger sis, ako na lang daw ang wala *wink*
Last night, what do you expect sa mga palabas sa television kapag Halloween, siyempre nakakatakot and because of that, mga cartoons ang pinanood ko dahil matatakutin ako. Sabagay, kahit naman hindi Halloween ay ‘di ako nanonood ng nakakatakot.

Sabi nila, ayaw ng mga ghost sa kulay pula. When I was child, kapag pupumunta kami sa ibang province, laging red ang pinapasuot sa akin kapag matutulog na para ‘wag daw lapitan ng mga ibang elemento.
At dahil ayaw daw ng mga ghost sa kulay red at dahil sa matatakutin ako, hahaha, ako rin, pinagtawanan ko sarili ko nang humarap ako sa salamin kagabi bago matulog, kasi… naka-red shirt ako, red short at red socks… SO SO RED, nyahahaha (Dapat yata nag-red contact lense rin ako para ‘di makapag eye-to-eye sa akin ang multo). Lalo pa akong natawa nang makita ko ang bed… hahaha, October 31 pa lang kasi nagpalit na ako ng pillow case at blanket at ang kulay na ipinalit ko… KULAY RED DIN! Ewan ko lang kapag may ibang elemento pang maglakas loob na lapitan ako… bwahahahaha!
HAPPY HALLOWEEN!

.

o0o

.
Sa post ko doon sa text, may nakakuha ng sagot — si Bistado! And thank you sa lahat ng sumagot. Majority ng sagot, ‘yung elderly woman ang isasakay and even me, nang matanggap ko ang text na ‘yan, unang pumasok sa isip ko na isasakay ang ‘yung lola.
.
Eto ‘yung complete text…
.
Quiz given to 200 applicants for a single job.

Situation: You’re driving along a stormy night. You pass by a bus stop where you see three people waiting.

.

1. Elderly woman who’s about to die.

2. An old friend who once save your life.

3. The perfect mate you’ve been dreaming about.

.

Who would you choose knowing there could only be one passenger in your car?
.
The answer of the one who was hired was

.
I would give my car keys to my friend who was once save my life and let him take the elderly woman to the hospital. Then, I would stay behind and wait for the bus with the person of my dream.