THE NORTH LUZON TOLL FEE

Ei… guys how are you? Here is my new and last post for the month of July... (applause). I’ve got an idea in mind on what to post today, suppose to be, last week pa dapat ang blog posting na ito, but... got little bit busy out here, you know. Anyway… last week, July 27, we went to Balagtas, Bulacan, it was an undecided trip, but still, after the very long discussion about it, we go on.
THE CHALLENGERS... Hehehe... (just kidding) Inside the Silver Mitsubishi Adventure… Wendy (that's me), Talen, Chichay, Fhaye and her boyfriend Melvin and of course, the owner of the Adventure, Janice and her fiance Dada. On the White Mitsubishi Pajero… Candy, Jenny, Ann, Jackie and of course, Glen and her boyfriend R'mond. It was a high spirits trip... the journey begin 15 minutes before 9:00pm. We had to fetch Jenny and Candy at SM Annex at North Edsa and upon leaving the the SM Annex parking lot, instead of going the right way, oopppsss... we entered in a one way outlet. Peace Mr. MMDA.
Just a few meters away from the mall, people at the Pajero told us to stop… on the highway, astig! Imagine... on the highway. Jen jumped out the car and approach us and asked if we have enough gees for the toll fee and that question turn my world upside down… how much will it cost to pass the North Luzon Expressway... thousand bucks?! Anyway, because of the tollgate incident, different jokes began to run inside the wheels. Around 10:30 pm when we reached our destination and the joke about the tollfee still running on us until we drove back to the city around 2:00 am. That's all folks!

THE SONA

The Real Picture of SONA...

FLOWER POWER

NO CHANCE

‘WAG NA INIT ULO BABY! Natawa talaga nang bigla kong pagtuunan ng atensiyon ang kantang ito ng Rivermaya. Dati ko na itong naririnig pero ewan ko... nang bigla ko itong pakinggan nang mabuti, nangiti at natawa talaga ako, bakit? May naalala kasi ako... kilala mo ba siya "godfather?" Hahaha... Bagay sa kanya ang kanta kapag nagsusungit na siya, kapag mainit ang ulo at lalo na... ehem... kapag nagseselos... sang-ayon ka ba? Mas kilala mo 'yan! Lagi mo pa ngang sinasabi before kapag nakakausap ka na "seloso kasi ako," (sabay tawa) if I know siya ang tinutukoy mo... hahaha. Napapraning na naman yata ako? Pagsabihan mo nga 'yan (kung kaya mo... hahaha).
Anyway... sayang... (sayang nga ba?) gusto ko pa naman sanang kantahin sa kanya ito kapag mainit ang ulo at nagseselos (para lalong mainis... hahaha), kaso... wala na chance... ‘Di bale, once in a while, kakantahin ko ito dahil ‘di yata lilipas ang isang araw na ‘di iinit ang ulo ng taong ito... tama ba ako? Orrr... ikaw na lang ang kumanta sa kanya, para sa akin, what ju think? hahaha...

'WAG NA INIT ULOT BABY

Malapit na akong matunaw
sa init ng iyong ulo
Muntikan pa ‘kong masugatan
sa talas ng pagtitig mo
Pumapangit ka na naman
easy nakakahawa yan
Ako ay nakikiusap lang

‘Wag na init ulo baby… baby
Dinggin mo please payong ito
Inom tubig, nood ng TV
gaan bigla probema mo

Hindi naman kinakailangan
na ngumiting agad-agad
tsaka na tayo magpalitan
ng "I love you, I swear to God"
alam na natin ‘yon ‘di ba?

Maubos nang mga tala
ako’y nandito lang sinta

‘wag na init ulo baby
dinggin mo please payong ito
Inom tubig, nood ng TV
gaan bigla probema mo
'wag na init ulo
'wag na init ulo

'wag na init ulo baby

ENGLISH...

Wala akong idea kung anong bago ang mailalagay ko dito, medyo maluwag ako ngayon, mabilis kong natapos ang aking trabaho… naiinip ako. Kababasa sa blog ng may blog, may mga tanong akong nabasa na ako man ay nagsabing “ay oo nga ano, bakit kaya?” Gusto rin ba ninyong malaman kung anong tanong ang mga ito?

• Why do we talk to dogs and other pets in English? (haringliwanag.pansitan.net)Oo nga naman, mostly, kinakausap ang mga alagang hayop lalo na ang aso at pusa sa English, 'di ba natin sila puwedeng kausapin ng Tagalog?
  
  
• Sa text, bakit sinasabing “d2 n ME” kung puwede namang “d2 n KO,” bakit kailangan pang palitan ng “ME” ang “KO” gayung pareho lang naman ang bilang ng letrang ginamit?
  
  

May kadikit na English ang mga tanong, impluwensiya ng western countries? Tayo, kailan natin sila maiimpluwensiyahan?

‘Di ko alam kung paano ko isisingit ang nabasa ko sa libro ni Bob Ong na BAKIT BALIKTAD MAGBASA NG LIBRO ANG PILIPINO? Natawa talaga ako at napaisip pagkatapos ko itong mabasa… eto basahin din ninyo…

BAKIT BALIKTAD MAGBASA NG LIBRO ANG PILIPINO by BOB ONG (pg. 181 to 182)

“Isang totoong pangyayari ang naikuwento sa dyaryo tungkol sa 70-taong gulang na lolo mula pa sa isang probinsiya. Lumuwas ng Maynila ang matanda para sa kanyang visa interview sa US Embassy at dahil sa wala siyang anumang alam na salitang Ingles, isinama niya ang apo bilang translator.

Inutusan ng consul ang apo na tanungin ang lolo niya kung bakit gusto nitong pumunta ng Amerika.

“Bakit daw ho ba gusto ninyong pumunta sa Amerika?”
“Sabihin mong gusto kong makita ang mga anak ko doon,” sagot ng lolo.

Muling ipinatanong ng consul sa apo kung bakit kailangan pang pumunta ng matanda sa Amerika at ‘di na lang papuntahin dito ang mga anak niya. Matapos tagalugin ang tanong, sumagot ang matanda.

“Sabihin mo, dito kasi ipinanganak ang mga anak ko. Nakita na nila ang Pilipinas. Gusto ko namang makita ang Amerika bago ako mamatay.”

Dahil naasiwa sa katotohanang hindi man lang makapagsalita ng kahit kaunting Ingles ang matanda, ni-reject ng consul ang application nito. Sinabi ng apo sa kanyang lolo ang naging desisyon ng consul at ipinaliwanag ang dahilan.

“Hindi raw kasi kayong marunong mag-Ingles.”

Hindi ito ikinatuwa ng matanda kaya inutusan ang apo.

“Sabihin mo ito sa kanya at huwag mong papalitan ang sasabihin ko. Put@*#+& niya, bakit siya nandito eh hindi naman siyang marunong mag-Tagalog?”

Sinunod ng bata ang utos at sinabi ito sa consul. He said: “You son of a bit@*^+, how come you are here… you don’t know how to speak in Tagalog?”

Sa pagkakagulat na may halong tawa, napilitang magbago ng isip ang consul at mabilis na inaprubahan ang visa application ng matanda."

Natawa at napaisip talaga ako pagkatapos kong basahin ito.
Natawa dahil may punto nga naman si lolo, nabara pa niya ang consul at naaprubahan pa ang visa niya.
Napaisip dahil oo nga naman, bakit ‘di lang makapagsalita ng Ingles si lolo e ni-reject ang application nito at ‘di siya makakapunta ng Amerika, e bakit sila, ‘di rin naman sila marunong mag-Tagalog pero labas-masok sila ng bansa?

Ito na ‘yon… ito na ang para sa araw na ito… May logic ba ang naisulat ko? Hehe… o siya, hanggang sa muli!

REPETITION OF THE INCIDENT

INJURED 102
February 23, 2005 when I got minor sprain on my right foot, remember? That was when I lose my footing while crossing the lane along Sto. Domingo at Quezon Avenue, Quezon City.
Repetition of the incident… July 17, 2005, Sunday, around 8:45 in the morning with my cousin Edward, Mong and my brother John-John, we’re playing basketball in front of the house of my cousin Troy, out of the blue, when I tried to jump for a rebound, whoop… I slipped and fall off the ground… result… painful sprain on my left foot (ankle). What’s bad is that, my cousins didn’t help me to stand up… I was already shouting that I’ve got sprain and I can’t stand anymore, they just laughed at me and shouted… LAMPA!!!

TAMAAN NA TAMAAN

May lungkot sa kanyang mga mata... hanggang kailan ito? May lungkot din ba sa’yo... palagay ko... oo! May sakit pa ba sa kaibuturan mo... hanggang kailan ‘yan? May galit ka pa ba dito... malamang oo!

Minsan kang dumaan at nanatili nang sandali sa mundo niya, kuwestiyonable, pero masaya ang pakiramdam. Minsan kang naging bahagi ng kanyang araw, masaya, pero may kurot ng lungkot. Alam mo kung bakit!

Tama na ganito na ngayon, pero mali na may galit ka sa kanya. Tama na nakilala ka, pero tila mali na gusto mong burahin maging alaala niya sa’yo.

Ayaw man niyang isipin na may hinanakit ka sa tulad niya… pero pilit itong tumatagos sa kanyang katahimikan. Ayaw niya na may galit ka sa kanya, pero may magagawa ba siya... sabihin mo kung ano!

Ayaw niya sanang magwakas nang ganito ang samahan ninyo, pero wala siyang magawa… ito yata ang gusto mo! Ayaw man niyang damhin ang nararamdaman niya ngayon, pero ‘di niya mapigilan.

‘Di na ba talaga niya mababago ang nararamdaman mo? ‘Di na ba niya mapapawi ang pagkakamaling kanyang nagawa sa’yo? Nasaktan ka ba talaga niya? Sinaktan mo rin naman siya! ‘Di na ba talaga magbabago ang isip mo... tanong lang... pinahalagahan mo rin ba ito?

Nais niyang manatili ka, ‘di man tulad ng dati… tumanggi ka. Nawala ka, hinanap ka niya, pero itinaboy mo. Lumisan ka, ‘di ka niya makita. Nasaan ka na ba?

Bawat sipat niya sa orasan, tanong niya ay kung nasaan ka na. Bawat araw, tila talagang palayo ka na. Bawat oras, isang hakbang palayo mula sa kanya… nasaan ka na ba, makikita ka pa ba niya? Bawat segundo, ikaw ang nasa alaala niya... hinahanap-hanap ka... nasaan ka na ba... malayung-malayo na ba? Kailan ka niya muling makikita?

Hindi ka man masilayan ng kanyang paningin, larawan mo nasa likod ng kanyang mata. ‘Di ka man mahawakan ng kanyang mga kamay, sa ihip ng hangin, dama na niya ang presensiya mo. Lagi kang naroroon... mananatili...

Gaano ka man kalayo ngayon, anong milya man, umaasa siya na muli kang makikita... hindi man ngayon... hindi man bukas. Umaasa na 'di man niya maibalik ang kahapon ninyo, hiling lang niya ay ang pagpapatawad mo. Alam niyang darating ang pagkakataon na muli kayong magtatagpo... Sa pagkakataong ‘yun... umaasa siya na napawi na ang galit mo na minsang namahay sa puso mo!

TANGGAP KO

Tanggap ko na ako'y hindi mo na mahal

Wala na ko sayo

'Wag mo lamang sanang ipagkait

Ang aking pagsinta,

Aking nadarama sa ‘yo

Nyoy Volante

EXPERIENCE IS OUR GREATEST TEACHER

Experience is our greatest teacher. Do not let one man keep you from moving on. Your tomorrow is something that you owe yourself, not him.

Learn from your mistakes and live your life avoiding them so that you may find what you have lost and never lose it again.

Lovenotes

ANO NA PILIPINAS?

Ano na ang nangyayari sa Pilipinas? Usapin sa jueteng at kung anu-ano pa, marami ng problema ang bansa. Maraming daing ang mamamayan sa gobyerno at sa mga namumuno rito na tila ‘di maubus-ubos. Mga daing na tila ‘di naririnig at nabibigyang pansin at tila binabalewala at padagdag pa nang padagdag.

Ngunit sinong mag-aakala na sa kabila ng mga matitinding usapin sa kongreso, may isa pang mas malaking isyu ang gugulantang sa sambayanan. Isang bagong isyu ang sumabog at natakpan ang ibang usapin na humila sa atensiyon ng bawat Pilipino... ang issue na "hello Garci tape!" Ang hello Garci tape na kinapapalooban ng pag-uusap ng dalawang tao na may kaugnayan sa eleksiyon.

Naging mainit ang isyu at usaping ito sa mata at tainga ng bawat mamamayang Pilipino. Maraming tanong ang nabuo sa bawat isa, marami ang naghihintay na mabigyan ito ng linaw. Matagal ang pananahimik ng taong sangkot ngunit kalaunan, binasag din ang sariling pananahimik, umamin sa kanyang nagawa.

Umamin, humingi ng paumanhin at pagkakataon na ituwid ang pagkakamaling nagawa. Tapos na ba? Marahil, nag-akala sila na matatapos na ang nakabibinging isyu pagkatapos ng pag-amin at paghingi ng paumanhin, ngunit mukhang mali, dahil na rin marahil sa kanilang pag-amin, marami rin ang nagsalita, maraming bumatikos at may nawalan ng tiwala. Dito rin nagsimula ang lalong pag-iingay ng taumbayan, natakpan na ang iba pang mga isyu, dito higit na nagbigay atensiyon ang mga mamamayan... pinabababa na sa puwesto ang lider ng bansa.

Nagbitiw ng salita ang pangulo na ‘di siya mare-resign at patuloy pa rin na nagpapahayag ng kanyang nais. Ngunit... patuloy pa rin ang pagsigaw ng mga Pilipino sa kalye. Hinihiyaw na magbitiw sa puwesto ang lider ng bansa.

Ano na ang nangyayari sa Pilipinas, bakit nagkakaganito? Ilang pangulo na ba ang pinababa sa puwesto? May karapatan ang bawat isa na ipahayag at isigaw ang kanilang damdamin, pero ‘di naman kaya ito maabuso? Ilang ulit na bang nangyari ang mga ganitong pagkakataon, paulit-ulit na lang... napapagod na si Juan, tama pa ba ang ganito? Bakit nagkakaganito ang bansa, naaabuso na natin ang ating sarili at sariling karapatan.

Nawa, sa muling pagsigaw at pagkakaisa na ito ng mga Pilipino ay makabangon na ang Pinas mula sa kanyang problema... ito na sana ang huli, 'wag ng maulit pa sana ang ganitong mga pagkakataon. Pagod na pagod na ang Pilipinas.

ONCE THERE WAS AN LXG_DOMAIN

Ngunit ngayon kay bilis maglaho ng kahapon
Sana'y huwag kalimutan ang ating mga pinagsamahan
At kung sakaling gipitin ay laging iisipin
Na minsan tayo ay naging tunay na magkaibigan

e'heads

The idea about the name of the group came from the Movie League of the eXtraordinary Gentlemen (LXG) (as far as I know) starring Sean Connery, Shane West and the rest.
It's been a year when I turn out to be part of this group and also, it's been a year when I met these guys over the net... Rico, Dondee, Lem, Roy, Rhandel, Erwin, Bujie, Ambet (who's already in Canada), Peter, Tristan (unfortunately I never met him personally because he's out of the country) Shiela (where at first I thought she's a guy) Janice, Carmi, Phenny (already in Quatar), Grace (also by now she's out of the country and she became close to me) and my cousin Dot (who's already in Illinois).
Though the cluster did not last for a long time, but because of the kindness (huh?!) they showed me, I can still look back with a smile here in me and never regret that I've met these people. Till then LXG!