Tuesday, December 26, 2006

MERRY CHRISTMAS

APAT na taon na akong nagtatrabaho (I thank God for this), apat na taon na rin akong 'di nakakapag-celebrate ng Christmas na whole day with my family, may pasok kasi kami kahit Pasko... pero hindi kahapon... bwahahaha... HINDI AKO PUMASOK!
.
By the way... na-complete ko 'yung Simbang Gabi (saan ka pa?) and take note... nakapag-wish na rin ako, kung ano 'yun... chicklet (secret).
.
Tulad ng lahat... happy ang Christmas namin... halos kumpleto ang aming buong angkan kasama pa ang aming mga kaibigan. Siyempre, nonstop ang kuwentuhan, kulitan, kainan at asaran... so what more can you wish for?
.
Dear blog-friends... MERRY MERRY CHRISTMAS

Friday, December 22, 2006

KRIS KRINGLE 106: SOMETHING USEFUL AND MEMORABLE

SHORT post lang po regarding sa aming Kris Kringle.
Kahapon, sa Kris Kringle namin na SOMETHING USEFUL AND MEMORABLE... small glass na may print na coke ang nakuha ko (napaghahalatang adik sa soft drink) at galing ito kay Malaya!
.
Mula nang mag-start ang aming Kris Kringle, tatlong regalo na ang nakukuha ko na galing kay Malaya. Una, 'yung Albatros para sa SOMETHING HARD AND ROUND, pangalawa, 'yung rosary para SOMETHING WOODEN AND SMALL at pangatlo ito, SOMETHING USEFUL AND MEMORABLE, small glass na may print na coke... ang cute ng baso! Thanks Bunso! (Malaya)
.
BUKAS na ang final exchange gift namin... 8x10 photo frame at photo album ang gustong regalo ng monita ko... suwerte ko at madali lang hanapin!
.
Small round aquarium naman ang hiningi kong gift (ako na ang bahalang bumili ng fish)... sana mahanap ng nakakuha sa akin 'yung gusto kong gift... sabagay, in-indicate ko naman kung saan mahahanap 'yung aquarium na hinihingi ko *wink*

Tuesday, December 19, 2006

KRIS KRINGLE 105: SOMETHING HAIRY AND UNIQUE

LOOK what I've got... I've got EWOKS!
.
Something hairy and unique... 'yan ang nakuha ko sa Kris Kringle namin kahapon (nasa picture) pinangalanan ko na siya... blog-friends, meet Ewoks... EWOKS McGREGOR... nyahahaha
.
'Di ko mahanap 'yung suggestion nina Nona gurl, Mousey, Mommy Cess at Jennifer, my golly! 'Yung suggestion naman nina Ate Ann, Iskoo at Rhoanne babe... oh my gulay... 'di ako makahanap ng maliit na worth P20.00... kaya ang bagsak... coin pears na medyo hairy din naman na parang sa skin ng tiger gawa.
.
SOMETHING USEFUL AND MEMORABLE ang second to the last na Kris Kringle namin... suggest na!
.
Sa December 23 na 'yung final exchange gift namin, naibigay ko na sa kung sinuman ang magreregalo sa akin kung ano 'yung gusto kong gift... *wink*
Sa December 25 naman kainan naming mag-o-officemate dito sa mismong office... super sa bonding, hanggang Christmas, magkakasama kaming magkakaopisina... *smile*
.
Yeah... tama, December 25, may pasok pa rin kami. But... sana payagan ako na 'wag pumasok ng Christmas. Since kasi nang magtrabaho ako rito, four years na, four years na rin akong 'di nakakapag-celebrate ng buong araw ng Pasko with my Family. Though kasama ko silang magsimba ng December 24, my goodness... pagdating naman ng December 25... papasok ako ng office at gabi na ang uwi ko... *smile*
.
Happy Tuesday!!!

Thursday, December 14, 2006

KRIS KRINGLE 104: SOMETHING COLORFUL AND NAUGHTY

NEXT category para sa Kris Kringle namin sa Monday ay SOMETHING HAIRY AND UNIQUE... the table is now open for suggestion!
.
I've got five sanitary feminine napkins sa aming Kris Kringle na something colorful and naughty... naughty ba siya o colorful?
.
What do you expect... something naughty... may nagregalo ng undies... kulay orange, lalaki ang nakakuha, problema na niya kung paano niya 'yun gagamitin... hahaha
.
May nagregalo rin ng condom, green and yellow ang kulay... babae naman ang nakakuha.
.
At ang malupit, may nagregalo ng 20 packs ng peanut na iba-iba ang balot... nyahahaha... sa halip na something colorful and naughty, tuloy, naging SOMETHING COLORFUL AND NUTTY!

o0o

SIMBANG gabi na sa Sabado! Nag-text na 'yung mga pinsan ko, asking saan daw kami magsisimbang gabi, sa UST daw ba o sa Loreto Church... kahit saan, basta makumpleto ito... 'di ba? *wink*

Tuesday, December 12, 2006

KRIS KRINGLE 103: SOMETHING WOODEN AND SMALL

SOMETHING wooden and small ang category sa Kris Kringle namin yesterday dito sa office.
.
Wooden black bracelet ang binili ko. At akala ko, uulan ng wooden keychain sa Kris Kringle namin, but am wrong... walang nagregalo ng keychain. And in fairness... oks ang mga gift ngayon... ewan ko lang sa susunod na category ng aming Kris Kringle *wink*
.
Wooden rosary ang nakuha ko ('yung nasa picture). Nangiti ako nang i-open ko ang gift kasi, sa previous post ko about PAIN... sa Kris Kringle namin, ni-remind ako ni God na when am sad... He's there... and now, somehow am okay... He's still there... ergo, whatever happen... God is always there (heartwarming)
.
Moving forward... mostly sa mga gift kahapon ay mga pang-massage na gawa sa kahoy. Something wooden and SMALL... may nagregalo na pangkamot sa likod... yeah, wooden nga siya, pero 'di siya small. Sabi nga ni Malaya, "tanggalin na 'yung small sa something wooden and small, something wooden na lang."
.
May isa namang nagregalo, naubusan siguro ng oras sa paghahanap, kaya ang ginawa niya, kumuha siya ng basyo ng fax paper, nag-attached ng P20.00 at binalot na niya... jarannnn... may gift na siya... *wink*
.
On Thursday... SOMETHING COLORFUL AND NAUGHTY ang category sa Kris Kringle. Masaya 'to for sure!
.
COLORFUL AND NAUGHTY --- the table is now open for suggestion.

Friday, December 08, 2006

KRIS KRINGLE 102: SOMETHING YUCKY AND SMELLY

WE had our Kris Kringle yesterday... 'yun nga something yucky and smelly.
.
Styling gel, strong hold ang nakuha ko... yucky ba siya? Siguro dahil sticky siya sa kamay kaya naging yucky... smelly? 'Yung iba ayaw 'yung amoy pero oks lang sa akin.
.
Isang bote ng Bagoong Balayan ang something yucky and smelly na ineregalo ko... hahaha si Malaya ang nakakuha na noong Monday, Albatros ang gift na ako naman ang nakakuha.
.
Something yucky and smelly... may nagregalo ng tuyo, bagoong alamang, suka, toyo, pain reliever, moth balls at saka isang pack ng pusit na maliliit na kulay red... whewwww!
.
Eto malupit... 'yung isa kong kasamahan, ginawa niya, tumingin siya ng bagoong na matagal na sa fridge sa canteen. Nakakita naman siya at nakalagay 'yung bagoong sa isang yellow plastic container. Shaiksss... nilagyan niya ng laruang ipis, worm at saka daga 'yung bagoong... saka siya nag-attached ng P20.00... yucky talaga at saka smelly... imagine, ano na lang ang amoy ng bagoong na super tagal na?! Gustong isoli tuloy ng nakakuha ng gift niya 'yung gift... hahaha! 'Di ko nga rin matingnan 'yung gift dahil doon sa laruang ipis na nakalagay... my goodness... I hate ipis!
.
On Monday... SOMETHING WOODEN AND SMALL naman... any suggestion?
HAPPY WEEKEND!

Wednesday, December 06, 2006

KRIS KRINGLE 101: SOMETHING ROUND AND HARD

OUR Kris Kringle here in the office started last Monday - SOMETHING ROUND AND HARD worth P20.00 only.

Sunday night, go kaagad sa mall with my friends/officemates para maghanap ng "something round and hard." Whew... pagkatapos ng matagal na paghahanap, nakahanap din kami.

Monday morning... super excited ako sa para sa Kris Kringle kaya pagdating sa office, hinanap ko kaagad ang box kung saan ilalagay 'yung gift. May mga nakita na akong gift pero konti pa lang. Pagdating ng 12:00nn, saka pa lang nagsibili ng pang-Kris Kringle ang ilan ko pang mga officemates. And around 2:00pm nang ilagay lahat ang gift sa isang table, at bago mag-start 'yung bunutan, kinapa-kapa muna namin at hinulaan ang mga regalo. Natawa ako nang amuyin ko 'yung dalawang gift... amoy pa lang alam ko na... ALBATROS! Tawa kami nang tawa...

Anyway... narito ang list ng "Something Round and Hard" sa Kris Kringle namin last Monday...
Something round and hard...

- Small pink canister
- Green Saucer
- Pen na may bola sa tip
- Pink round mirror
- Small saucer with small mug
- Four pieces of P5 coins

At narito naman ang mga malulupit na "Something Round and Hard" na pinasaya ang buong opisina...
Something round and hard...

- Vicks Vaporub
- Purefoods Luncheon Meat (tatlo ang nagregalo)
- Bear brand sterilize milk (dalawa ang nagregalo)
- Del Monte Pineapple Chunks
- Maggi Instant Champorado
- Albatros (dalawa ang nagregalo)

Tawa nang tawa ang lahat ng nasa department namin... one of my officemates ayaw na ayaw makuha 'yung Maggi Instant Champorado at 'yung Bear Brand sterilize milk.

Bunutan na... nakaligtas 'yung officemate ko na 'wag mabunot 'yung Maggi Instant Champorado, pero 'di siya nakaligtas sa Bear brand sterilize milk... 'yun kasi nabunot niya.
AKO naman, 'di rin nakaligtas... 'yung Albatros na pinagtatawanan ko, ako ang nakakuha! Tawa nang tawa si Malaya... kasi naman ---

Masaya ang Kris Kringle, lahat tumatawa pagka-recieve ng kanya-kanyang gift. I remember, years ago nagkaroon din kami ng Kris Kringle rito sa office... Something Long! One of my officemates nagahol yata sa oras at 'di nakabili ng "Something Long" pero ginawan niya ng paraan... SOMETHING LONG... nag-print siya ng picture ni LONG MEJIA! Inis na inis 'yung nakatanggap sa regalo niya at kami naman tawa nang tawa.

Tomorrow Kris Kringle ulit... "Something yucky and smelly," 'di kaya umulan ng toyo, suka, patis at bagoong bukas sa Kris Kringle namin?

Any suggestion? SOMETHING YUCKY AND SMELLY!

Sunday, December 03, 2006

BACK TO BLOGGING

TAGAL ko ring 'di nakapag-post dito sa space ko... what happened ba? Nothing much (talaga lang ha?!)
Honestly... I've been to a situation na for now ang hirap i-explain, ikuwento and it really knocks me off my feet everytime na naaalala ko (lupet!). Reason kung bakit nag-refrain muna ako sa pagpo-post (pero nagba-blog hop pa rin naman)... baka kasi unconsciously, baka masyadong maging emotional ang mabasa ng mga dumadaan dito sa site ko, ma-sad pa sila... magpa-Pasko pa naman!
Silent mode ako these past few weeks, mas piniling maramdaman munang mag-isa ang pain in able for me to comprehend it at mas mabilis ma-accept. Pinalakas munang mag-isa ang loob, pinakalma at pinatapang ang sarili. Nilabanan ang sakit na nadarama at mas piniling i-comfort munang mag-isa ang sarili... and here, somehow... oks na ko! (I hope so)
With what I experienced, I admit na 'di naman ganu'n kadali... everytime I feel sadness, I go to church and talk to God. I talk to God 'di para magtanong or isumbat or isumbong kung ano nararamdaman ko... its just that, I want to share to Him what I feel and in able for me to feel His comfort so much more.
Well, well, well... that's it... back to blogging na ako... though 'di ganu'n kasaya ang birthday ko last November... am looking forward now for a happy Christmas!

Friday, November 10, 2006

RIDE IT OUT

“Pain.
You just have to ride it out.
You can only hope it goes away on its own, hope the wound that caused it heals. There are no solutions, no easy answers, you just breath deep and wait for it to subside.”
Meredith Grey
Grey's Anatomy

Wednesday, November 08, 2006

MISTAKES MAKES PERFECT

SHUSHUNGA-SHUNGA KASI KAYA TULOY, NAGKAMALI-MALI NG SINAKYAN.
Ito ang nangyari sa amin ng cousin kong si Jel-Jel kaninang umaga papuntang Baclaran Church. We don’t know what exactly happened to us kung bakit nagkaganu'n… inaantok pa siguro... hehe
May kanya-kanya kaming lakad ni Jel-Jel ngayong araw na ito kaya kagabi pa lang gumawa na kami ng time table…
.
6:00am gigising to prepare our self.
7:00am aalis ng bahay papuntang Baclaran.
8:00am nasa Baclaran Church na.
.
Nasunod naman namin ‘yan. Ang problema, tamang praning… tama bang magkamali kami ng sinakyang LRT at napansin na lang namin na mali ang nasakyan namin nang makarating kami ng Monumento — last station! My goodness… meaning nakarating kami sa dulo at ‘yung station na dapat naming babaan pa-Baclaran ay nasa kabilang dulo pa.
Dinaan na lang namin ni Jel-Jel sa tawa ang nangyari, alangan namang mainis kami. May fault din naman kasi kami, ‘di kami naging aware na dinaraan namin, na sana, bago kami nakarating sa Monumento station ay nakababa na kami at ‘di napalayo nang ganu’n.
.
LESSON: Maging mapagmasid sa daraanan para malaman kung naliligaw na or what!
.
Kahit ganu’n ang nangyari, sira na ‘yung time table namin… tumuloy pa rin kami ng Baclaran Church… mas jahe kapag ‘di kami tumuloy, ‘di ba? Kaya from Monumento, sakay ulit ng LRT papunta naman sa kabilang dulo… WOW, JOYRIDE!!!
Pauwi na kami sakay ng LRT, naaalala pa rin namin ni Jel-Jel ang nangyari and she uttered… “Oks lang magkamali… coz mistakes makes perfect, hindi na tayo magkakamali next time”… tawanan na naman kami.
.
I feel bad… am sick! Nahawa yata ako ni Jel-Jel… rest muna ko.
Anyway… open pa rin naman ang bahay ko, pasyal-pasyal lang kayo!
God speed blogmates!

Tuesday, November 07, 2006

INIS

MARAMING ang pumapasok sa utak ko lalo na kapag walang ginagawa at nakatitig lang sa isang bagay na parang ang laaaaaaaaaalim-lalim ng iniisip. Pati ‘yung mga bagay na ayaw maisip, bigla-bigla na lang nagpa-pop.
Okay sana kung ‘yung mga bagay na pumapasok lang sa utak mo ay ‘yung mga bagay na kapag naalala mo ay bigla ka na lang matatawa kahit mag-isa ka na para kang sira ulo.
Oks lang kung ‘yung mga naaalala ko ay noong madulas ako sa may EDSA dahil sa pagmamaganda. O kaya nang magkamali ako sa pagbili ng Cathedral Window sa Goldilocks na sa halip na Cathedral Window, dahil sa kaartehan… Johari Window tuloy ang nasabi ko. O kaya naman ay nung nalaglag ako sa gitna ng jeep dahil bigla itong nag-break. Puwede rin nung nagsasasayaw ako rito sa office with my officemates at ginagaya si Pilita Corales na ‘di ko alam na nakikita pala ng General Manager namin. O kaya naman ay ‘yung pinakaunang pagkakataon na napagalitan ako ng publisher namin na halos tatlong araw akong umiiyak… kapag mga ganito ang naiisip ko, natatawa o nangingiti ako kahit mag-isa.
Pero paano kung ‘yung mga naiisip mo ay ‘yung mga bagay na nakapagpainis sa’yo? Nakakainis… sobra! Tulad ngayon, naisip ko ‘yung dahilan kung bakit ako nalungkot kaya ko nai-post ito. Kapag naiisip ko ito ngayon, naiinis pa rin ako! ‘Yung sa sobrang inis ay kayang-kaya mong makipaglaban kay Darth Vader kahit wala kang lightsaber. At ‘yung inis na gusto mong manugod gamit lahat ng baril ni Lara Croft. Ganu’n ‘yung inis na nararamdaman ko kapag naaalala ko ang bagay na ‘yun… shaiks!
But anyway… am looking forward now na darating din ang araw na ang kapag maiisip ko ang bagay na ito ay tatawa na lang din ako… lilipas din ito, sooner or later! And for the meantime… chill lang muna *wink*

Wednesday, November 01, 2006

SO SO RED

MATATAKUTIN ako, so… ngayon wala akong kasama sa bahay mamaya rito sa Manila, uuwi na lang ako ng province then balik ng city bukas kasi may pasok (kapagod). Anyway, oks lang din naman kahit umuwi ako ngayon, at least magkikita-kita kaming magpipinsan na ayon sa text ng aking younger sis, ako na lang daw ang wala *wink*
Last night, what do you expect sa mga palabas sa television kapag Halloween, siyempre nakakatakot and because of that, mga cartoons ang pinanood ko dahil matatakutin ako. Sabagay, kahit naman hindi Halloween ay ‘di ako nanonood ng nakakatakot.
Sabi nila, ayaw ng mga ghost sa kulay pula. When I was child, kapag pupumunta kami sa ibang province, laging red ang pinapasuot sa akin kapag matutulog na para ‘wag daw lapitan ng mga ibang elemento.
At dahil ayaw daw ng mga ghost sa kulay red at dahil sa matatakutin ako, hahaha, ako rin, pinagtawanan ko sarili ko nang humarap ako sa salamin kagabi bago matulog, kasi… naka-red shirt ako, red short at red socks… SO SO RED, nyahahaha (Dapat yata nag-red contact lense rin ako para ‘di makapag eye-to-eye sa akin ang multo). Lalo pa akong natawa nang makita ko ang bed… hahaha, October 31 pa lang kasi nagpalit na ako ng pillow case at blanket at ang kulay na ipinalit ko… KULAY RED DIN! Ewan ko lang kapag may ibang elemento pang maglakas loob na lapitan ako… bwahahahaha!
HAPPY HALLOWEEN!
.
o0o
.
Sa post ko doon sa text, may nakakuha ng sagot — si Bistado! And thank you sa lahat ng sumagot. Majority ng sagot, ‘yung elderly woman ang isasakay and even me, nang matanggap ko ang text na ‘yan, unang pumasok sa isip ko na isasakay ang ‘yung lola.
.
Eto ‘yung complete text…
.
Quiz given to 200 applicants for a single job.
Situation: You’re driving along a stormy night. You pass by a bus stop where you see three people waiting.
.
1. Elderly woman who’s about to die.
2. An old friend who once save your life.
3. The perfect mate you’ve been dreaming about.
.
Who would you choose knowing there could only be one passenger in your car?
.
The answer of the one who was hired was
.
I would give my car keys to my friend who was once save my life and let him take the elderly woman to the hospital. Then, I would stay behind and wait for the bus with the person of my dream.

Saturday, October 28, 2006

WHO WOULD YOU CHOOSE?

So weird kapag sa isang buong araw ay ‘di nag-beep ang mobile ko! Kahit sino naman siguro, magtaka ka kapag walang nag-text kanya, knowing na regular ka nakakatanggap ng mga text message.
Sa tagal ko ng may mobile, at sa dalas na rin ng mga taong nagtete-text sa akin, alam ko na ang style nila when it comes to texting. The way they use period, comma, dash, letters and the lots. Am so thankful na kahit ‘di ako madalas makapag-reply sa mga nagte-text sa akin, they keep on texting me pa rin. Sending me inspirational quotes and jokes and even mga chain text… thanks guys!
Anyway… may forwarded message sa akin ang pinsan kong si Lenix and nagustuhan ko talaga siya kaya I want to share din sa inyo. Probably, may nakatanggap na rin nito sa inyo, but anyway… here is the text message.
.
Quiz given to 200 applicants for a single job.
Situation: You’re driving along a stormy night. You pass by a bus stop where you see three people waiting.
.
1. Elderly woman who’s about to die.
2. An old friend who once save your life.
3. The perfect mate you’ve been dreaming about.
.
Who would you choose knowing there could only be one passenger in your car?
.
Opppsss… saka ko na lang ipo-post ‘yung sagot ng taong na-hired *wink*
I want to know your answer first… Happy weekend!

Wednesday, October 25, 2006

Friday, October 20, 2006

LIFE IS SUPERB

We feel bad about life when we have problems.
Ang bilis nating magalit kapag sunud-sunod ang problemang dumarating sa atin. Timba-timbang luha ang lumalabas sa ating mata kapag nasasaktan. Kung sinu-sino ang sinisisi kapag nagkakamali ng desisyon. Nagagalit sa ating sarili kapag nire-reject ng ibang tao.
May mga pagkakataon na nagagalit tayo sa ating sarili at sinisisi ang buhay dahil sa mga ‘di magagandang nararanasan. Kino-compare ang sarili sa iba at sinasabing ang suwerte ng iba, walang problema. Ang suwerte ng iba, ang saya ng buhay. Ang suwerte ng iba ang galing-galing nila. At pakiramdam natin, aping-api tayo ng kapalaran at wala tayong suwerte.
Read this… suwerte pa rin ang tao kahit may problema at may dahilan pa rin to give thanks kahit may mga problema. Dahil sa kabila ng mga problemang ito, buhay pa siya, humihinga, may lakas na magpatuloy at nakakasabay sa agos ng buhay sa araw-araw.
We don’t need to feel sorry for our self, because we’re lucky kahit may problema at kahit maraming hirap na nararanasan. Dahil nariyan ang ating mga kaibigan na mas nararamdaman na laging nasa tabi natin, handa tayong damayan at ‘di napapagod na i-motivate tayo.
Napapagod sa pare-parehong ikot ng mundo? *smile* Thankful pa rin dapat dahil nariyan ang ating pamilya na puwede nating takbuhan kapag ‘di na talaga kaya. Our family na come what may, ay laging nariyan na handang mag-comfort sa atin.
In every negative things na nararanasan ng tao, laging may positive … all we need to do is to look for that positive thing para hindi masyadong mabigat ang nararanasan. Hindi natin kailangang i-focus lang ang sarili sa negatibong bagay na nararanasan. Hanapin ang positive thing sa negatibong bagay and you’ll see, everything will be okay!
And remember... there Someone up there na laging gumagabay sa atin, laging nandiyan through thick and thin.
Despite of the depressing things in life… still, life is superb.
Happy weekend!

Friday, October 13, 2006

LIFE... OH LIFE... OH LIFE

ALAM mo na buhay ka kapag nakakaramdam ka ng saya, lungkot, tuwa, nasasaktan, namumrublema, nagiging mabait, nagagalit and what so ever. Bali-baligtarin mo man ang mundo, hindi mo ito matatanggal… kakambal yata ito ng tao o bahagi ng pagiging tao.
Wala na sigurong tatalo sa buhay sa pagiging mapaglaro… masaya ka ngayon, oppsss… relax lang, 1-2-3… malungkot ka na. May oras na walang hustle, ang dali ng mundo, pero minsan, split seconds lang, galit ka na. Kahit gaano ka kabait, may sandali na lalabas ang sungay mo. Ma-anticipate mo man ang susunod na mangyayari sa’yo, minsan namamali ka pa rin. Maliban kung nakaplano na ang gagawin bukas, pero minsan pa rin, kahit nasa plano na… iba pa rin ang nagiging resulta… hindi ang inaasahan mo!
Playful ang buhay… may pagkakataon na ibibigay sa’yo ang lahat ng bagay o pangyayari na makapagpapasaya sa’yo na minsan, hinihiling na sana ‘wag ng matapos pa. Pero ‘wag ka, darating at darating ang sandali na halos ayaw mo ng huminga dahil sa hirap na nararanasan. Iikot ulit ang kamay ng panahon, pagkatapos ng sobrang lungkot… ‘yan na naman, para ka na namang baliw sa sobrang tuwa.
Hahayaan kang ma-in love ng buhay… kapag lunod na lunod ka na sa dagat ng pag-ibig, saka siya bubuwelta… masasaktan ka! Kapag na-overcome mo na ang sakit at nakitang okey ka na, ‘yan na naman… bibira na naman siya… iibig kang muli at pagkatapos… luluha na naman. Isa pa… ngayon may pera ka, pero bukas, kung kailan naman na kailangang-kailangan mo… wala ka sa bulsa... "Life... oh life... oh life... oh life!"
Sa kabila ng mga ito, pagkatapos ng sobrang saya, kasunod ay lungkot, pagkatapos ng masayang pag-ibig, kasunod ay luha at marami pa, nasasabi na balance lang ang buhay. Hindi magiging buhay ang buhay kung wala ang mga ito… pambalanse. Hindi puwedeng sa lahat ng araw masaya ka, ‘di sa lahat ng sandali malungkot ka. Hindi sa lahat ng panahon namumroblema ka. Hindi mag-e-exist ang salitang ligaya kung wala ang lungkot. Parang araw at gabi, hindi mo masasabing araw na kung hindi gagabi at paano mararamdaman ang tuwa kung hindi naging malungkot at marami pa.
Balance lang ang buhay ‘di ba? Sasabihin ng iba, “hindi” kasi mas marami pang araw o panahon sa buhay nila na problemado kaysa sa hindi. Huh? Hindi kaya masyado lang nilang dinidibdib ang problema at ‘di nila masyadong nabigyan ng pansin ang masasayang araw sa kanilang buhay? Sa bagay nga naman, sabi, mas madaling makalimutan ang isang masayang bagay kumpara sa malungkot na pangyayari… kailan nangyari ang huling pinakamasayang araw ng buhay mo at kailan ka rin namrublema… alin sa dalawa ang mas mabilis mo nasagot?
Mapaglaro man ang buhay dahil binibigyan ka ng tuwa at lungkot, saya at hirap, problema at kung anu-ano pa… relax lang… chill! Sakyan mo lang siya, kung masaya ka sa buhay mo ngayon… e ‘di okay! Kung malungkot naman… okay lang din, matatapos rin naman ang kalungkutan. Kung may problema ka, relax ka lang, walang problemang walang solusyon.
‘Yan ang buhay, mapaglaro! Mapaglaro siya dahil gusto ka niyang matuto. Matuto kang makipaglaro sa kanya… dahil ‘yun ang gusto niya. Kailan sasabak sa hamon niya at kailan naman mananahimik… kumilos ka lang habang kumikilos siya… ‘di mo rin naman kasi siya matatakasan na buhay!
Happy weekend!

Friday, October 06, 2006

SOMETIMES I DO... SOMETIMES I DON'T...

SOMETIMES… I do understand myself, and sometimes I don’t.
I know what I feel but sometimes I pay no attention to it.
… a complicated response for a lucid situation.
Sometimes, some simple things are too hard for me to comprehend.
I cry when I feel bad… and I cry also when am happy.
My heart want to do this thing but my mind refuse.
My mind wants to do this thing but my heart decline.
I want to like this thing… but I can’t.
I want to hate this thing… but I can’t.
I’ll be happy if I do this stuff, but others might get hurt or vice versa.
Simple “yes” or “no” to a simple question but rather I answer, “I don’t know!”
Am living in a world of reality, but sometimes, my mind is in the world fantasy.
Magulo? Oo... ewan! Pero lahat ng ito... naging ganyan dahil may rason!
Sa kabila ng mga ito, I thank God for being always there for me!
Happy weekend!

Monday, October 02, 2006

UNTITLED

DAPAT hindi naman kasi... 'di naman kailangan, pero bakit?
Dapat walang luha sa mata ko, pero 'di ko mapigilan.
Gustuhin ko mang magtanong, pero para saan pa, halatang mukhang 'di naman sasagutin.
Hindi ko alam kung magagalit na lang ako at magmakaawa para mawala ang aking nadarama, pero para saan pa... wala rin naman itong magagawa.
Inaasahan ko naman posibleng mangyari 'yun, posibleng gawin mo... pero sh*t, ganito pala feeling kapag nandiyan na talaga.
Nanlalamig ang kamay ko, ang lakas ng kabog ng dibdib ko... pero wala naman akong magawa kundi ang tumingala.
Buntung-hininga lang ang tanging magagawa ko sa tuwing sasagi ka sa isip ko at maiisip ko ang aksiyong ginawa mo... wala naman akong mamagawang iba, kung mayroon man... ewan ko lang.
YOU HATE ME?!
Sana naisip mo kung dapat ba ang ginawa mo...
Sana hinayaan mo na lang na nandoon 'yun...
Masaya ka na ba sa ginawa mo?
Ito ba ang ganti sa naging sagot ko na tama lang naman?
Naman oh!... bakit ba ako nagkakaganito, eh TAMA NAMAN TALAGA ANG GINAWA KO!

THE WORK MUST GO ON

Pagkatapos ng bagyong si Milenyo, pagkatapos ng pa-blog hop-blog hop lang… nakapag-post na ulit ako.
I got sick! Hindi dahil sa naulanan ako, kundi dahil sa sobrang init sa loob ng office noong kasalukuyang bumabagyo!
Anyway, Wednesday night pa lang naman, I feel bad na, emotionally… naks! Then Thursday morning, dahil sa lakas ng hangin at ulan at sa dami ng nagbagsakang puno, billboards at mga poste… brownout!
Hindi nasuspinde ang trabaho namin, though lahat kami that time ay hoping na masuspinde sana ang trabaho, pero ‘di pa rin… lupet! Gamit ang generator na ang kayang patakbuhin lang ay ilaw at mga computer at hindi ang aircon… so, imagine your self working sa isang box, walang bintana, walang aircon — sobrang init! Ganito ang setup namin sa office for almost four days!
Kasagsagan din ni Milenyo, oh my… feeling ko, call center agent ako, phone-in ang karamihan sa mga news dahil walang linya ng kuryente… walang fax, walang email… daldal-encode mode ako na sa tingin ko, isa ring reason kung bakit ako nagka-sore throat.
Knowing myself, kapag sobrang init at feeling ko ay nauubusan ako ng hininga dahil sa sobrang init, at kapag bumahing ako… ‘yun na ‘yun, sign na ‘yun na magkaka-sore throat ako. At kapag nagka-sore throat, sasakit ang ulo ko, at kapag sumakit ang ulo ko, sisipunin ako at kapag sinipon na ako… jarannnnn…. MAY LAGNAT NA SI WENDY!
Though may sakit na ako, the work must go on pa rin… pumasok pa rin ang sister ninyo! Anyway… thank God at mabilis naman akong naka-recover sa lagnat, ‘di na ako nilalagnat ngayon pero inuubo pa rin.
Aside from that… sa kasagsagan din ni Milenyo, that time, nasa loob lang kami ng “box” (office) dahil umuulan sa labas… to break the ice, naglaro na lang kami, anong laro?
Paramihan ng masasabing salita na natatapos sa “tion”… e.g. addiction, convention, multiplication, subtraction at hangga’t may nasasabi pa tuloy ang laro hanggang sa may matirang isa (Haha… ako panalo sa round na ito… yabang!). Kapag may nanalo na, iba naman, words ending in “er,” “ed,” “ness” “ly” at marami pa. Masaya ang laro, nakakatawa, mag-iisip ka talaga! Try din ninyo ‘yung game, kahit dalawa lang kayo puwede.
Naglaro rin kami ng Eat Bulaga’s Pinoy henyo!
Happy Monday!

Monday, September 25, 2006

BREAK MUNA... LOVENOTES

HAPPY Monday at ito na marahil ang pinakamahaba kong post.
Masyadong busy ang Monday ko… sobra! But thank God at na-manage naman nang maayos!
I’ll be out tomorrow, break muna! Uuwi ako ng province, miss na miss ko na kasi family ko, ‘yung dalawa kong kapatid, my mom and my dad, lahat ng pinsan ko, tito and tita at ang pakikipagkulitan ko sa aking lola!
Anyway… may iiwan ko mula sa lovenote’s ni Joe ‘d Mango. I admit na avid fan ako ng lovenote’s, every Friday, nakikinig talaga ako nito sa wave89.1, nagbabasa rin every Wednesday and Sunday sa newspaper, waiting na mabasa ang story ko… charing!!! Joke lang ‘yun ah!
Ito ‘yung story na narinig ko na at nai-record ko pa using Nokia 5510 (sad lang sira na ‘yung 5510 na mobile kung saan ito naka-record) at pagkatapos, accidentally, nakita ko pa sa net at 'di ko na lang maalala kung saang site.
Enjoy reading, ganda ng advice ni Joe. See you on Wednesday!
.
Dear Joe,
It's been seven years since I met Marco, the man of my dreams. I was a high school senior and he was in college. He respected me, loved me, and took care of me. I thought things would be perfect for us, until one day Marco told me to forget him. I was shocked. Had I become a bad girlfriend? Then he confessed that his ex-girlfriend Marla was two months pregnant.
Joe, I never expected how much it would hurt. He married Marla and became a responsible father. Meanwhile, I graduated, moved on and went to the US.
Now it's been five years, and I'm back in my hometown. I looked for a job and met people. I actually met Marco once on the busy streets of Makati. We were both speechless. We had coffee, and I was excited to be with him again. Then I saw the wedding ring on his finger. It reminded me that he was already married. All he said was sorry. I looked straight into his eyes, and I wanted to scream and tell him how much he had hurt me. But his eyes melted my heart as and I felt instead like I wanted to kiss and hug him.
I asked him how he was. He told me he was fine, that he had one kid and didn't plan to have another. I was surprised when he told me the name of his daughter—it was my name. I was really touched and ended up crying. All these years, Joe, I thought I had moved on, but I was wrong.
He told me he loved me still. I never dreamed I would consider being a mistress. I could take him away from his wife but I couldn't take him away from his daughter. Now I'm so confused. I know which is the right thing to do, but I'm having a hard time ignoring him. I love him, Joe. I really do.
.
Sincerely yours,
Kathy
.
Dear Kathy,
There comes a time when the only way to love a person is not to love him at all. Marco sacrificed his own happiness for a responsibility he owed his ex-girlfriend and her child. His commitment to his responsibility outweighed his commitment to your relationship. But, as many would say, true love will always have a way of working its way back, no matter how long it has gone or how far it has been.
Marco said he still loves you. It is easy to blame him for leaving you. But he had his reasons and his reasons were noble. He had to sacrifice his own happiness for a child who is going to bear his name. That meant making a decision, and when he walked down the aisle with the mother of his child it also meant that he would not look back anymore.
When your paths crossed again, he saw what he missed. But marriage doesn't have any room for a second love. You have a place in his heart but not in his life now. That is the sad fact. And no matter how much love there is left in your heart, you will still have to be bound by reason and principle. As you said, you could never take him away from his daughter.
Kathy, not all fairy tales have happy endings. You have moved on and this brief interlude with a lost love should not keep you from going. Marco has his own life and family now. You could have a home in his heart forever but you should keep yourself from breaking into his real home. He belongs to someone else now, and you should, too.
Remember that no matter how long we have waited and failed, there will always be someone out there who will love us the way we want to be loved. There is always someone out there whom we can walk with and share our joys with. There is someone meant for us. All we have to do is believe that there is and give ourselves the chance to find it.

Thursday, September 21, 2006

PASS-IT-ON EMAIL

FEW weeks ago, nakatanggap ako ng email (siguro may nakatanggap na rin sa inyo ng email na ito) at sabi sa email, the system is getting too crowded daw, we need daw to forward the email to at least 20 people in able for them to find out which users daw are actually using their account. Kapag daw ‘di nai-send ‘yung email to at least 20 members, they will delete your account.
Hindi ko pinasa ‘yung email, dahil ‘di ako naniniwala. Kung totoo man, i-delete nila account ko, tapos gagawa na lang ako ng bago, da ba?! Pero sa tagal ng mga araw na lumipas, wala pa rin namang nangyayari sa account ko.
Bakit ‘di ako naniwala sa email?
Una… kapag ina-upgrade yung system, once na in-open mo ‘yung site, laging may advisory na ina-upgrade nila ito at nagso-sorry sila for inconvenience. At bakit sila mag-a-upgrade? Siyempre, para ma-accommodate nila ang dumaraming bilang ng mga members nito, da ba?
Pangalawa… they want to know daw which users are actually using their account. May goodness, naire-record nga ng system kung kailan huling nag-login ‘yung user, paanong ‘di nila malalaman kung sinu-sino ang gumagamit ng account… hmmm? Pati nga kapag may nag-a-update ng blog, nagagawa nilang itong ipagbigay-info, tapos para malaman lang kung sino ‘yung mga gumagamit ng account ay idaraan pa sa “pass-it-on email?”
Pangatlo… kapag may bagong feature yung system, ini-info nila mismo through email ‘yung mga members nito. So, bakit pa nila idaraan sa “email to at least 20 members” ang information na they want to know which users are actually using their accounts… da ba? Puwede namang i-email nila mismo ‘yung members nito, ‘da ba?
Anyway… twice kong na-received ‘yung email na ‘yun (mula sa magkaibang tao) pero parehong ‘di ko ginawa, and thankful ako dahil hanggang ngayon, active pa rin ang account ng sister ninyo.
If ever na totoo nga ‘yung email na ‘yun at after kong i-post ito ay bigla ngang na-delete ‘yung account ko… I’ll let you know ('wag lang sanang ma-hack ang account ko at biglang i-delete).
Regarding “chain” pa rin, uso rati ‘yung chain letter, tapos chain email (nagpo-forward din naman ako though 'di ako naniniwala). Ngayon, pati sa text mayroon na rin at madalas akong makatanggap, though I know na ‘yung iba, they don’t mean naman siguro ‘yung ipinapadala nila, probably, way din nila para ipaalala or magparamdam that they’re still there.
There was this incident na nakatanggap ako ng text saying mamamatay daw ako kapag ‘di ko nai-send ‘yun sa ibang tao. Napa-nyi ako nang matanggap ko ‘yun kasi, that time, I was sick… umabot ng 40 degrees ‘yung lagnat ko. Whewww… tapos nakatanggap pa ako ng text na mamamatay kapag ‘di pinasa ‘yung text.
Anway… ‘di ko ipinasa ‘yung text (and until now, am still breathing pa naman ang thank God). What is the connection of that text to my existence? ‘Di ko ma-gets ang logic! Nang dumating ako sa mundo, wala namang nag-text sa mother ko na nagsasabing ipapanganak niya ako at pagkatapos, through text din malalaman kung mamamatay na ako or whatever.
Hanggang dito na lang itong post na ‘to, wala na kasi akong idea kung paano ito tatapusin… hehe… see yah!

Monday, September 11, 2006

WORLD

Every color and every hue
Is represented by me and you
Take a slide in the slope
Take a look in the kaleidoscope
Spin it round, make it twirl
In this kaleidoscope world
.
Kaleidoscope World
Francis M

Friday, September 08, 2006

THE WEEK

Friday… may fingerband ako sa hintuturo at middle finger (feeling basketball player… astig!). Sumakit kasi bigla sila since Wednesday pa, and last night, ‘di ko na ma-tolerate ang sakit, kaya I decided na gamitin ‘yung fingerbands ko.
.
What-a-week for me?!
Monday… na-stranded ako for almost two hours sa loob ng FX Taxi dahil sa lakas ng ulan. What do you expect ba sa Manila, especially sa Ubelt, konting ulan lang, my goodness, baha na!
.
Tuesday… My Mom’s natal day! Naglipat din ako ng mga gamit ko rito sa office mula sa rati kong puwesto sa bago kong puwesto. Nilipat ‘yung computer ko (pati pictures ni Nyoy Volante… hahaha, crush na crush ko kasi siya, hanep kumanta!).
Hindi nga ako na-stranded dahil nakauwi na ako bago bumuhos ang pagkalakas-lakas na ulan, but sad to say… sa sobrang lakas ng ulan, bumaha na naman sa Espanya at ‘yun na, sumibol ‘yung tubig sa loob ng bahay, so no choice… me, Lenix at Jun-Jun — operation tanggal baha sa loob ng bahay and whew… 2:00am na kami nakapagpahinga (ngarag).
.
Wednesday… Nag-start ng sumakit ‘yung right hand ko, mula wrist hanggang sa mga daliri, pero oks lang, nato-tolerate pa naman eh.
.
Thursday… Dapat free day ko ‘to, pero dahil nga trabaho ng dalawang tao ang hawak ko ngayon, my goodness… 7 days a week na ang pasok ng lola mo… ang saya… huhuhu! Nakabenda na ang right hand ko (wrist) dahil sa sobrang sakit, hirap na akong mag-encode at magsulat pero pinilit ko pa rin… kailangan eh (‘yun nga lang, pangit ng handwritten ko).
.
Friday… ‘Di na nakabenda ang wrist ko, ‘yung mga daliri na lang, ito na lang kasi ang masakit. At saka jahe… kasi amoy Salonpas right hand ko.
.
Happy weekend sa lahat!

Tuesday, September 05, 2006

IT'S HER BIRTHDAY!

SHE has an analytical, agile and a discriminating mind. A adept communicator. She is very industrious, methodical, efficient and stickler for detail — a great organizer!
She strives for perfection in everything she do. She also tends to be worrier. A reliable woman, a loving person, sensible, intelligent, caring, very down-to-earth. A protector and she loves us so much and I love her too! Who is she?
.
My Mom!
.
It’s her birthday today!

Saturday, September 02, 2006

THE TWIST... HAPPY WEEKEND, ANYWAY

PINALITAN ko ang background music ng blog ko, from I'll Be Over You ng Toto to Kiss from A Rose by Seal "you remain my power, my pleasure, my pain... baby," line from the song. Pinalitan ko rin ang background nito ng roses... but, masyadong gurly so I decided na ibalik na lang sa dating background... guitar!
Anyway... happy weekend! But what-a-week for me, why? Dahil maraming pagkakataon ng linggong ito na badtrip ako. May times na sa sobrang badtrip, parang gusto kong manapak nang walang kaabug-abog. Naroon din 'yung kapapasok ko lang sa office, sa sobrang badtrip, parang gusto kong bitbitin na lang ulit ang bag ko at lumabas na lang, umuwi at matulog. May pagkakataon din na sa sobrang badtrip, tinatamad akong magtrabaho... whewww! Pero 'di ko ginawa ang mga ito, responsable kasi ako sa trabaho (naks!).
Nabanggit o nai-post ko na rati na nadagdagan ang workload ko... trabaho ng dalawang tao ang hawak ko ngayon (suicide?) 'Di naman, naha-handle naman, hangga't kaya, go lang! 'Di tulad ng iba riyan na reklamador at kulang sa sistema!
Moving forward... uuwi na lang ako ngayon, bigla pang nag-iba ang twist ng mundo... a great ball of fire came down from the sky!!! (lupet). Nagkaroon ng aberya ang pag-uwi ko at regarding ito sa work, wherein I need to verify some stuffs and though na-verify naman, but still, dala ko pa rin ito hanggang sa pagtulog mamaya... pang-insomnia ba... I mean, 'di ako makakatulog kakaisip nito at 'di ito titigil na iikot sa utak ko kahit nanonood ako ng TV. 'Di ito mawawala hangga't 'di dumarating ang bukas, at saka pa lang ako makakahinga ng hayyyyy.... maluwag!
But anyway, despite of these kinds of incidents, thankful pa rin ako because am still breathing *smile*
O siya siya... happy weekend ulit!

Wednesday, August 30, 2006

KA-BADTRIP!

Nakaka-badtrip...
Naba-badtrip ako!
Nakakaasar...
Naaasar ako!
Nakakainis...
Naiinis ako!
Nakakagalit...
Nagagalit ako!
Nakaka-piss off...
Napi-piss off ako!
Bottom line nito... what-a-bad day!

Monday, August 28, 2006

THE WORKLOAD AND THE TEXT

HAPPY Monday!
The last time na mag-update ako ng blog, nai-post ko na pasamantalang nadagdagan ang workload ko… whew… mukhang 'di na ito pansamantala, pansamantagal na yata… shaiks… (tingala sa langit) sa bagong workload ko ngayon, my goodness, kilala ko pa kaya ang sarili ko pagdating ng gabi, alam ko pa kaya pangalan ko paglabas ko ng office? Whew?!
Anyway… Ibinigay sa akin ang workload na ito, meaning naniniwala sila na kaya ito ng powers ko… so, kaya ko ‘to… time management lang! *wink*
.
Next… Am not a text addict! Bihirang-bihira rin akong makipagpalitan ng mga text messages. Even my officemates/friends, alam nila na ‘di ako madalas mag-reply kung ‘di rin lang kailangan ng reply. Kung sakaling late ng uuwi ang grupo dahil sa pagch-chill… ‘di ako nagte-text para sabihin na oks na ako sa bahay, but I rather give them a ring. ‘Di rin ako mahilig magpo-forward ng mga text quotes (bihirang-bihira kong gawin ‘to), kaya ‘yung mga mahilig magpadala ng mga chain text, sensiya na, ‘di uubra sa akin ‘yan!
Okay, it’s like this… may isang tao na nagte-text sa akin, and it seems na kilala niya ako at kilala ko rin siya, alam kasi niya ang routine ko. But never siyang nagpapakilala kung sino siya, though may naiisip na ako kung sino siya, but yet, I need a confirmation pa. Sobrang pissed off na ako sa kanya… sobra! Am pretty sure na nasa friendster list ko siya dahil naba-browse niya ang friendster space ko, to think na naka first degree ako, (mga nasa friendster list ko lang ang makaka-browse ng site ko) alam niya ang URL ng blog ko na naka-post naman sa friendster site ko. Alam niya ang mobile number ko, to think na ‘di ako basta-basta nagbibigay mobile number.
Anyway… kung sino man ang taong ‘to… makikilala ko rin siya! At makilala ko lang siya, dahil ‘di na ako natutuwa sa kanya… ‘wag niyang sasabihin sa akin na binibiro lang niya ako… dahil hindi nakakatuwa ang biro niya!
Aabot sa kanya ‘to, kasi, sabi ko nga binabasa niya ang blog ko!
So there… Thank God, lumipas nang maayos ang walo, este siyam na oras (10:00am to 7:00pm) ko rito sa office nang maayos!
.
Happy Monday ulit!

Friday, August 25, 2006

HANDLE THIS

BUSY… Yeah right! Aside sa mga regular workload ko na mag-encode, mag-edit at mag-proofread ng mga column, (mag-blog hop at mag-update ng personal blog… huh?!) Pansamantala, nadagdagan ang workload ko, am the one who take charge ngayon sa mga phone calls na dumarating dito sa office (yeah, try mo mang tumawag ako ang sasagot). Ako rin ang nagte-take charge sa mga dumarating na news dito sa office at nagbe-verify ng mga ito, nagmo-monitor ng mga news sa mga newspaper (ilang newspaper mayroon tayo?) ganu’n din sa radio and television… my goodness gracious great ball of fire, can I handle this? Of course I can… time management lang!
O siya siya… happy Friday sa lahat!

Saturday, August 19, 2006

ANYWAY...

People are unreasonable, illogical and self-centered...
Love them anyway.
.
If you do good, people will accuse you of selfish ulterior motives…
Do good anyway.
.
If you are successful you win false friends and true enemies...
Succeed anyway.
.
The good you do today will be forgotten tomorrow...
Do good anyway.
.
Honesty and frankness make you vulnerable...
Be honest and frank anyway.
.
People favor underdogs but follow only top dogs...
Fight for some underdogs anyway.
.
What you spend years building may be destroyed overnight...
Build anyway.
.
People really need help but may attack you if you help them...
Help people anyway.
.
Give the world the best you have and you'll get kicked in the teeth
.
Give the world the best you've got ... ANYWAY.
.
- Unknown

Friday, August 18, 2006

TO BEBE

GASGAS na ang salitang ito pero gagamitin ko pa rin…
I feel sad kasi aalis ang isang taong malapit sa akin… yet, masaya rin naman kasi, for her own good naman kaya siya aalis… career move!
Last day na ni Bebe Jackie sa work… meaning resign na siya. Later tonight ang kanyang despedida party, kaya magbaon na ng maraming tissue ‘yung mga iyakin diyan.
Bebe…
Don’t forget to eat suman na may ternong nilagang baka este tinola kapag madaling-araw ng Pasko ko, ha.
‘Wag ka ring matakot kapag narinig mong umaataol ang aso.
Kapag sinisikmura ka, magpalit ka ng shampoo.
‘Wag kang magpaplantsa kapag basa ang buhok mo, baka mapasma ka.
Alam kong kahit nasa malayo ka na, panonoorin mo pa rin ‘yung favorite reality show mo na Max Factor (Fear Factor)
Hayyy... sigh, gonna miss you a lot bebe...
Love you Bebe!
And to all... Happy weekend!
.
PS
Sa mga medyo na-confuse kung ano 'yung mga huling naisulat... well...

Monday, August 14, 2006

FRIENDSHIP THAT FLOWS FROM THE HEART...

Friendship that flows from the heart
cannot be frozen by adversity,
as the water that flows from the spring
cannot congeal in winter. — James Fenimore Cooper
.
Happy Monday to all!
Whew… ‘di ako maagang nakapag-post ngayon dahil sa dami ng ginawa, late na rin kasi akong pumasok.
Yesterday, umuwi ako ng province… in short, ‘di ako pumasok yesterday, Sunday! Baptismal kasi ni Hayden Kirsten Bacani Torres… baby ng kaibigan ko!
Okay naman sana ang biyahe ko kaso lang… may kasakay ako na bago yata ang cellphone. Oo na, may MP3 ang cellphone niya pero sana… may music na sa loob ng bus, at siya, nagpatugtog pa… resulta, nag-aaway ang dalawang kanta sa loob ng bus… sakit sa ulo! Sana nag-headset na lang siya!
Moving forward… ‘yun nga… baptismal ni Hayden Kirsten, (pang-star wars ang pangalan) 3rd baby ng barkada, pero siya first baby girl ng grupo… dalawang lalaki kasi ang sinundan niya, si Eianne at Aj.
‘Di kami kumpletong magkakaibigan kahapon kasi wala ‘yung tatlo, kaya bahala silang mag-explain kay Mai-Mai (mommy ni Hayden) sa susunod naming pagkikita-kita at malamang December na ‘yun!
Anyway… in some point, nakakatuwa kasi, may bagong baby ang grupo and inaasahan ko na… sa darating na December, tatlong bata na ang kasama naming papasyal-pasyal sa mall.
.
PS
Pasensiya na sa pix... malayo masyado. Third year college kami sa picture na 'yan at kuha 'yan sa Paskuhan Village... pasyal-pasyal lang!

Friday, August 11, 2006

FRIDAY POST

HAPPY Friday to all...
Masyadong maraming trabaho ngayon kaya tuloy, medyo naubusan na ako ng oras para i-post lahat ng idea na nasa isip ko. 'Di man ganu'n kahaba ang post kong ito... ang mahalaga, nakapag-update ako, 'di ba?
About sa changes sa background, dati, ULAN ang background ng blog ko, ngayon, pinalitan ko ng GITARA... bakit? Naduduling/sumasakit daw kasi ang mata ni yorokobee. Oks na rin 'yun sinabi niya, baka kasi may iba ring bumibisita na sumasakit ang mata dahil sa background ko.
O siya... tayo ng tumugtog ng gitara!

Wednesday, August 09, 2006

WEDNESDAY MORNING

I really don't know how to start this post... its just that I feel something inside me that I want to share but I don't know how to start and I don't know why... huh?!
Okay... just let me do it this way...
.
I feel upset!
.
PS.
Buti na lang guest si Nyoy Volante sa Homeboy... kahit paano, nabawasan ang kung anuman nararamdaman ko.

Monday, August 07, 2006

SOMETHING TO PONDER THIS MONDAY

YOU AND YOURSELF
.
It is rewarding to find someone whom you like, but it is essential to like yourself.
.
It is quickening to recognize someone as a good and decent human being, but it is indispensable to view yourself as acceptable.
.
It is a delight to discover people who are worthy of respect, admiration, and love, but it is vital to believe yourself deserving of these things.
.
For you cannot live in someone else. You cannot find yourself in someone else. You cannot be given a life by someone else. Of all the people you will know in a lifetime, you are the only one you will never leave nor lose.
.
To the question of your life, you are the only answer. To the problems of your life, you are the only solution.

Friday, August 04, 2006

LIFE TRULY IS A BOOMERANG...

HAPPY Friday!
August na... konting araw na lang ang papasok na ang buwan ng "BER"... lapit na Pasko!!! Nae-excite talaga ako kapag Pasko... favorite holiday ko eh!
Well... well... well... tapos na senti mode, narito naging takbo ng linggo ko...
Monday — Pina-cut ko ang hair ko!
Tuesday — Chill sa mall with Fhaye!
Wednesday — Chill sa mall with Jenny!
Thursday — Chill sa bahay with the laundry... tsk, nagkasugat ako sa kamay, hand wash kasi eh. Anyway, 'di pa rin naman halata na naglalaba ako kasi malambot pa rin naman sila... naks... yabang!
Friday — Chill dito sa office, hoping na maging maganda ang araw na ito!
So, that's it... naging mabait naman ako sa buhay ko ngayong linggong ito... see, pa-chill chill lang sa mall, sa bahay... hahaha. Yes, we need to be good to our life, para maging mabait din siya sa atin. Dahil kung ano ginagawa mo, 'yun din ang babalik sa'yo... remember...
.
Life truly is a boomerang, what you give, you get! — Dale Carnegie
.
Happy weekend everybody!

Friday, July 28, 2006

SENTI 102... BABY DON'T YOU BREAK MY HEART SLOW

But I'd rather you be mean than love and lie
I'd rather hear the truth and have to say goodbye
I'd rather take a blow at least then I would know
But baby don't you break my heart slow
.
Vonda Shepard

Tuesday, July 25, 2006

SENTI 101... NEVER MIND

Sometimes, when nothing goes just right and worry reigns supreme, when heartache fills the eyes with mist and all things useless seem, there's just one thing can drive away the tears that scald and blind — someone to slip a strong arm 'round and whisper, "Never mind."
.
No one has ever told just why those words such comfort brings; Nor why that whispers makes our cares depart on hurried wing. Yet troubles say a quick "Good-day," we leave them far behind when someone slips an arm around, and whispers, "Never mind."
.
But love must prompt that soft caress — that love must, aye, be true or at that tender, clinging touch no heart ease come to you, but if the arm be moved by love, sweet comfort you will find when someone slips an arm around, and whispers, "Never mind!"

Monday, July 24, 2006

SONA NI GLORIA

MAY bagyo sa 'Pinas... si Glenda!
Sinabayan ang SONA ni Gloria!
.
Inulan ang mga raliyista,
Sarado ang ilang mga kalsada.
.
Antabayanan, SONA ni Gloria
Ilang oras ang itatagal ng kanyang SONA?
Ilang beses kaya siyang papalakpakan?
Ilang standing ovation ang kanyang matatanggap?
.
Ano ang kabuuan ng kanyang ulat sa taumbayan... antabayanan!
.
HAPPY MONDAY TO ALL!

Friday, July 21, 2006

HAPPY FRIDAY!

Life is what we make it. Always has been,
always will be. — Grandma Moses
.
HAPPY Friday!
Halos okay naman ang linggo kong ito, though ‘di natin maiiwasan talaga na minsan, may mga unexpected twist or situation na nagiging dahilan upang bumaligtad ang mundo mo, personally or maging sa trabaho… well… thank you pa rin kasi nakukuha naman sa CHILL… *wink*
.
MONDAY… With my pink uniform, oks ang Monday ko. Blessing in disguise ‘yung pagkakasakit ko nang almost one week, kasi… ahihihi, pumayat ako at nagkasya ang lahat ng bago kong uniform. Kasi rati, nang dalhin dito sa office ‘yung uniform, nang isukat ko, obviously na kailangan talagang ipa-repair, but buti na lang… hahaha (natuwa pa) nagkasakit ako at ‘di ko na kailangan pang magpa-repair ng uniform… saktung-sakto na!
.
OA TUESDAY… Yeah, OA Tuesday, kasi naman, green ang uniform namin at okay sa akin kasi favorite color ko ang green, pero, kapag sobra na, ‘di rin masyadong maganda… OA na! It’s like this kasi… Tuesday, uniform namin green, may suot akong bracelet na kulay green, ang bag ko kulay green, ballpen ko green, face powder ko green at ang housing ng cellphone ko, green. Nang uwian na, biglang umambon, shemps, kailangang magpayong… and my goodness… payong ko kulay green at ang nasakyan ko pa pauwi… kulay green na Adventure… whew!
.
WEDNESDAY… Bit busy with our yellow uniform nang araw na ito at para ‘di sumakit ang ulo ko sa dami ng ginagawa… chill lang ako habang nag-sounds.
.
THURSDAY… Rest all day sa bahay ang drama ko! My goodness… OA na rin… kasi 2:00pm na ako nagising… sabagay, Wednesday night pa lang naman kasi ay naka-set na sa utak ko na wala akong pasok at empty battery ang cellphone ko kaya ‘di siya nag-alarm para gisingin ako… anyway… ang sarap-sarap talagang magpahinga!
.
FRIDAY… With our maroon uniform, picture taking dito sa office para sa aming ID. Am hoping na magiging maganda ang takbo ng araw kong ito at sa inyong lahat din dear bloggers!

Monday, July 17, 2006

HELLO BLOG WORLD

Hello blog world… its nice to be back!
I got sick kasi kaya ‘di ako nakapag-update ng blog. Halos one week akong nag-suffer dala ng high fever, cough and colds (sigh). But anyway, back to blogging na ako, meaning, okay na ako and thanks to my mom at sa lahat ng tita and tito ko na nag-alaga sa akin!
Moving forward, Friday na ako nakabalik ng office for work. Though ‘di pa ako ganu’n kagaling, nang magkayayaan na mag-Shawarma, sumama ako (matagal na kasing plano ang mag-Shawarma) though ‘yung Shawarmahan na kakainan namin ay nasa Fairview pa… imagine, from Quezon Ave. to Fairview, ganu’n kalayo, so sinong mag-aakala na may sakit pa ako noon at ‘to pa ang exciting.
Twenty-four years of my existence rito sa mundo… at nilalagnat-lagnat pa nga ako last Friday, naranasan kong magtulak ng sasakyan! Yes, nagtulak kami ng sasakyan pagkatapos naming kumain ng Shawarma to think na puro kami mga babae. Mahina na kasi ‘yung battery ng sasakyan (Adventure) kaya ‘yun, tulak mode kaming lahat at umaambon-ambon pa — parang ‘di ako nilalagnat! Ganu’n pala ‘yun, nagba-bounce back pala ‘yung sasakyan kapag mag-i-start na at mahirap din palang magtulak.
Ang nakakatawa pa, akala ng mga taong nandoon ay nagbibiruan kami na magtutulak ng sasakyan kaya naman pinagtatawanan nila kami (sabagay, nagtatawanan din kasi kami) at tinulungan lang nila nang makitang seryoso naming itinutulak ‘yung sasakyan namin (nakailang tulak din kami bago kami tinulungan ng mga tao roon).
Anyway… nakaauwi naman kaming maayos at ‘yun nga okay na ako ngayo!
.
HAPPY MONDAY EVERYBODY!

Saturday, July 08, 2006

CHILL

If you can attain repose and calm, believe that you have seized happiness. — Julie-Jeanne-Eleonore de Lespinasse
.
PAGKATAPOS kong ma-disappoint kahapon, mukhang may continuation pa ang pagkaasar ko ngayong araw na ito.
Para akong ipinag-imbita ng pitong demonyo sa mga sandaling ito, na tila ba sinasabi sa akin na ilabas ko ang galit na nararamdaman ko ngayon.
Buti na lang at hindi ako isang sira at kalahati para patulan ang nakapalibot sa akin. Buti na lang may mga tao na nagpapaalala sa akin ng salitang "CHILL!" Wala nga namang mangyayari kung papatulan ko at hindi rin naman ako yayaman. Saka dagdag kalasanan pa kapag pumatol ako.
My goodness! Ulanin pa sana ako ng maraming-maraming pasensiya nang makapagpasensiya pa ako. Patuloy pa sanang humaba ang pisi ko upang 'di ako madala ng galit o bugso ng damdamin at makayanan ko pa sanang magpigil o magtimpi ng sarili at emosyon! At lagi ko sanang maalala at maisip ang salitang... "Wendy, Chill!"

Friday, July 07, 2006

JOKER

FRIDAY na!
Maganda ang start ng linggo ko, oks ang Monday ko at oks din ang Tuesday, Wednesday and even Thursday. But minsan, ‘di yata talaga puwede oks ang lahat, kumbaga, laging may joker, akala mo okay na, ‘yun pala hindi.
This Friday… may in-expect kasi ako ngayong araw na ito and am so excited actually na makarating ng office. But suddenly, ‘di nangyari ang aking inaasahan… na-disappoint talaga ako… really! Buntong hininga na lang ang aking nagawa nang ‘di nangyari ang inaasahan ko, napayuko sa may table ko and asking my self “why?”
But anyway… ganu’n talaga siguro. I feel bad at masyadong na-disappoint kasi masyado rin akong nag-expect.
Anyway... happy weekend pa rin sa inyo!
.
As distant prospects please us, but when near, we find but desert rocks and fleeting air. — Sir Samuel Garth

Monday, July 03, 2006

YIPPEE

NEVER continue a job you don’t enjoy. If you’re happy in what you’re doing, you’ll like yourself; you’ll have inner peace. And if you have that, along with physical health, you will have had more success than you could possibly have imagined. Johnny Carson
.
HAPPY Manic Monday to all!
Compare last Monday (June 26) ok ang Monday ko ngayon, 'di ako tinanghali ng gising, 'di ako nadulas sa CR at 'di ako na-late at 'di na 10php ang laman ng wallet na dala ko. Yippee!
.
o0o
.
Malapit-lapit na ulit kaming mag-uniform, probably, next week or next next week... in short, tama na ang "japorms!" Nahhh... dumating na kasi ang bago naming uniform... And make a wild guess kung ano ang kulay ng mga ito. clue: "BIO TEAM FIGHT... BIOMAN!" Oo, red, green, blue, yellow and pink ang kulay ng uniform namin... whew! Anyway... mukhang keri naman namin... naks!
O siya... siya... siya... happy Monday sa lahat!

Friday, June 30, 2006

BLOODY PROBLEM

WALA ang remote ng TV sa bahay at kailangan talaga ito para mabuksan siya, at dahil wala ngang remote, ‘di kami makanood ng TV… ang lupet! Pagdating sa bahay, chill lang sa kuwarto ang drama. One night… naiinip din siguro, pinuntahan ako ng pinsan kong si Lenix sa room para makipagkuwentuhan. Kuwentuhan lang ng kung anu-ano hanggang mauwi ang kuwentuhan sa pagsagot sa mga ganitong usapan/tanong;
.
Una:
Isang castle na may pitong palapag at bawat palapag ay may bantay. Nasa pinaka-top na palapag ang princess at kailangan mo siyang puntahan. Kailangan mong magdala ng prutas, at kalahati ng prutas na dala mo ay ibibigay mo sa bantay na nasa unang palapag at sa prutas na ibinigay mo sa bantay, kailangang bigyan ka niya ng isa, ganu’n din sa mga susunod na palapag. At dapat, pagdating mo sa top, sa princess, dalawa ang prutas na matitira sa’yo.
.
Question: Ilang prutas ang dapat mong dalhin?
.
Pangalawa;
May dalawang water container na ‘di transparent. Isang 5 litters at isang 3 litters. Kapag lalagyan mo ng water ang mga container, dapat laging puno at kapag tatanggalan mo naman ng water, dapat ubos din.
.
Question: Paano mo malalaman na ang inilagay mong water sa isa sa kanila ay 4 litters na?
.
Pangatlo;
May nine balls at isang timbangan. Walo sa siyam na bola ay pare-pareho ng bigat at ‘yung isa ang pinakamabigat.
.
Question: Paano mo malalaman kung alin ang pinakamabigat na bola kung dalawang beses mo lang magagamit ‘yung timbangan?
.
Ganyan ang naging takbo ng kuwentuhan namin hanggang sa maubusan na kami. Sabi ko kay Lenix, “question pa!” Then kumuha siya ng one whole yellow paper at may isinulat, after that, ibinigay niya sa akin…
.
BLOODY PROBLEM!!!
.
Find x and y
.
15 = 3x + 9y
18 = 6x + 24y
.
My goodness… bigyan ba naman ako ng isang math problem?! I HATE MATH!!!
Anyway, dahil talagang wala akong magawa, pinatulan ko ‘yun, sinubukan kong I solve. and I found out na ‘di pa pala nawawala “sakit” ko pagdating sa Math. I really hate Math, though sinasabi ng iba na madali lang daw ito kasi walang memorization. My goodness, mag-memorize na tayo ng isang libro, ‘wag mo lang akong bigyan ng isang Math problem, nagdurugo utak ko rito no!
Going back… I found out nga na ‘di pa nawawala ang “sakit” ko sa Math, ganito ‘yon. After 30 minutes na ‘di ko talaga makuha ‘yung pinaso-solve ni Lenix, ‘yun na… naiinis na ako, nagagalit at nakasimangot na ako! Ginugusot at itinatapon ko na ang paper kung saan ako nagso-solve, ilang yellow paper na rin ang nasayang ko sa kaka-solve no.
Paglipas pa ng ilang sandali, suko na ako, sabi ko, ayoko na! Then he smiled at me, at sabi kaya mo ‘yan. Inis na inis na talaga ako hanggang sa si Lenix na ang nag-solve.
Ano ang sagot sa math problem? Try ninyong i-solve baka kayo masagot ninyo.
.
Happy weekend!

Monday, June 26, 2006

WHATTA MONDAY... WILL I SURVIVE?

WHATTA Monday!
Late akong nagising
Na-slide ako sa banyo... result, bruise sa left foot!
Na-late ako ng isang minuto sa pagpasok sa office.
And lastly... 10 pesos lang pala ang pera na nasa wallet na nadala ko ngayon... will I survive?
.
Finish each day and be done with it . . . You have done what you could; some blunders and absurdities no doubt crept in; forget them as soon as you can. Tomorrow is a new day; you shall begin it well and serenely." — Ralph Waldo Emerson

Friday, June 23, 2006

MY WEEK AND MISSING THEM

HAPPY weekend everybody, and here is my post para sa week na ito. 'To naging buhay ko nitong nakaraang mga araw...
.
Monday - Punta sa wake ng lola ni Carpe Diem!
Tuesday - Sa office, working, may pakain sa office... Carbonara. After office work, uwi na!
Wednesday - Sa office lang din, working, may pakain ulit, birthday ng editor namin, may sopas at ginataang bilo-bilo. After office work, uwi na!
Thursday - Nasa bahay, natulog maghapon... sarap!
Friday - Working and at the same time nagba-blog...
.
PS
Uwi lagi ng maaga, from Tuesday to Thursday... walang chill and coffee mode after office work? Hmmm... Nagtitipid? Hahaha... nahhh... kumukuha ng buwelo kasi, sunud-sunod ang mga naka-sked na movie na panonoorin sa movie house *wink*
.
o0o
.
Last night, na-miss ko bigla ang mga kasama ko sa bahay dito sa Manila na umalis na, sina Packie, Dot, Tetet, Jel-Jel at Abby. Parang gusto ko silang makita ulit sa loob ng bahay, ‘di talaga ako mapakali kagabi dahil na-miss ko sila. Naalala ko dati, naghihintayan pa kami sa gabi at sabay-sabay na kakain, may “duties and responsibilities” ang bawat isa, may mamamalengke para sa food namin for one week, may magluluto, may magliligpit ng pinagkainan at mayroong maghuhugas ng pinagkainan. Sa room namin, kapag ‘di nag-aaral ng lessons ang mga kids, kuwentuhan kaming lahat, siksikan kami sa bed. Kapag walang masyadong activities at ‘di busy sa school ang mga kids, we go out to see a movie. Kapag naman nag-aaral sila ng lesson, si Dot, maagang matutulog, ako at si Packie, tv gaga kami sa baba, kasama na ang asaran at pikunan. At kapag December na at start na ang Misa de Galo, sabay-sabay kaming nagsisimba at binubuo namin ito.
Teka, nasaan na ba sila, bakit sila umalis sa bahay? Si Packie, ang unang umalis sa bahay, titira na kasi siya kasama ang sister niya. After how many months, si Dot naman ang sumunod, nagpakasal kaya umalis ng bahay at ngayon nasa Illinois na. Si Abby, lumipat ng school kaya lumipat din ng bahay. At ang huling dalawa na lumabas ng bahay, last week lang actually, sina Tetet at Jel-Jel, graduate na sila ng college at tapos na rin ang kanilang board exam, kaya bye bye na sa bahay. Isa pang nami-miss ko si Ferry, though three months lang siyang nag-stay sa bahay, oks kasi siyang kasama kahit madalas niya akong kiliitin kapag nanonood ng TV.
Si Lenix na lang at ako ang natitira mula sa mga dating magkakasama, nagre-review pa kasi siya para sa board exam… I know… parang kisap-mata lang, ‘di ko mamamalayan na tapos na ang board exam niya.
Basta, bottom line lang talaga nito, nami-miss ko sila.
Anyway, may bago naman akong “kids” ngayon... "J-J Power"… Jun-Jun and Josie! Matagal-tagal ko pa silang makakasama sa loob ng bahay ni tita kasi first year college pa lang sila… kaya chill muna ako with them!
.
Why can't we get all the people together in the world that we really like and then just stay together? I guess that wouldn't work. Someone would leave. Someone always leaves. Then we would have to say good-bye. I hate good-byes. I know what I need. I need more hellos. ~ Charles M. Schulz

Monday, June 19, 2006

ANG ARAW NA ITO...

HAPPY Monday sa lahat!
Gusto kong magpasalamat sa mga taong nagturo sa akin kung paano maaayos ang blog ko mula sa dati o sa original niyang looks. Thank you kina Jho at Isulong Iseoph/Major na tumulong/nagturo sa akin kung paano magpalit ng background at maglagay ng sound sa space ko... my goodness, nakuha rin sa tiyaga at pasensiya!
Sa lahat ng bumibisita sa blog ko... thank you!
.
o0o
.
Birthday ni Ate Eva ngayon at ang sarap ng pagkain! Siyempre, my favorite, dinuguan na may kasamang puto na iba-iba ang kulay, but pinili ko ‘yung puto na kulay white. Teka, sino ba si Ate Eva?
Si Ate Eva, layout artist namin dito, she can shake the four corners of the office sa kanyang mga jokes. Lead vocal ng mga singer dito sa office, hahaha. Kapag napapasyal ka rito sa office at bigla ka na lang may narinig na kumakanta… siya na ‘yon! Kapag kumanta na ako ng “chill… sa aking puwesto,” sasayaw na ‘yan… naks! Kapag kakalat-kalat ang picture mo at natagpuan niya, ewan ko lang kung hindi ito magbago.
Seriously, kay Ate Eva ako natutong gumamit ng photoshop, pagemaker at corel… sipag niyang magturo. Relax pa ‘yan, ‘di mo makikitang pressure sa trabaho, ‘di ba, Ate Eva *wink*.
So, Ate Eva... ehem... "ang araw na 'to, ay araw mo, pagdating mo sa ating mundo. Matatandaan, 'di malilimutan, kailanman. Ang saya ng mundo, 'pagkat ikaw ay narito... I wish you a happy birthday!"

Sunday, June 18, 2006

DAD...

SA lahat ng daddy na napadaan, nag-chill at nagbasa rito sa space ko...
.
Happy Father's Day!!!

Saturday, June 17, 2006

SAILING



MY first video post dito sa blog ko. Sailing, one of my favorite songs. Originally done by my idol Christopher Cross and then, ni-revive ng N'sync. Sa 1999 Billboard Awards, pinagsama ang original na kumanta at ang nag-revive, ang resulta — ang ganda, ang galing!

Wednesday, June 14, 2006

THE LINK BETWEEN MAN AND GOD

An e-mail from a friend of mine...
.
INTERESTING CONVERSATION

An atheist professor of philosophy speaks to his class on the problem science has with God, The Almighty.He asks one of his new Christian students to stand and...
.
Professor: You are a Christian, aren't you, son?
Student: Yes, sir
.
Prof. So you believe in God?
Student: Absolutely, sir.
.
Prof: Is God good?
Student: Sure.
.
Prof: Is God all-powerful?
Student: Yes.
.
Prof: My brother died of cancer even though he prayed to God to heal him. Most of us would attempt to help others who are ill. But God didn't. How is this God good then? Hmm?
.
(Student is silent.)
.
Prof: You can't answer, can you? Let's start again, young fella. Is God good?
Student: Yes.
.
Prof: Is Satan good?
Student: No.
.
Prof: Where does Satan come from?
Student: From... God...
.
Prof: That's right. Tell me son, is there evil in this world?
Student: Yes.
.
Prof: Evil is everywhere, isn't it? And God did make everything. Correct?
Student: Yes.
.
Prof: So who created evil?
.
(Student does not answer.)
.
Prof: Is there sickness? Immorality? Hatred? Ugliness? All these terrible things exist in the world, don't they?
Student: Yes, sir.
.
Prof: So, who created them?
.
(Student has no answer.)
.
Prof: Science says you have 5 senses you use to identify and observe the world around you. Tell me, son... Have you ever seen God?
Student: No, sir.
.
Prof: Tell us if you have ever heard your God?
Student: No, sir.
.
Prof: Have you ever felt your God, tasted your God, smelt your God? Have you ever had any sensory perception of God for that matter?
Student: No, sir. I'm afraid I haven't.
.
Prof: Yet you still believe in Him?
Student: Yes.
.
Prof: According to empirical, testable, demonstrable protocol, science says your GOD doesn't exist. What do you say to that, son?
Student: Nothing. I only have my faith.
.
Prof: Yes. Faith. And that is the problem science has.
Student: Professor, is there such a thing as heat?
.
Prof: Yes.
Student: And is there such a thing as cold?
.
Prof: Yes.
Student: No sir. There isn't.
.
(The lecture theatre becomes very quiet with this turn of events.)
.
Student: Sir, you can have lots of heat, even more heat, superheat, mega heat, white heat, a little heat or no heat. But we don't have anything called cold. We can hit 458 degrees below zero which is no heat, but we can't go any further after that. There is no such thing as cold. Cold is only a word we use to describe the absence of heat. We cannot measure cold. Heat is energy. Cold is not the opposite of heat, sir, just the absence of it.
.
(There is pin-drop silence in the lecture theatre.)
.
Student: What about darkness, Professor? Is there such a thing as darkness?
Prof: Yes. What is night if there isn't darkness?
.
Student: You're wrong again, sir. Darkness is the absence of something. You can have low light, normal light, bright light, flashing light... But if you have no light constantly, you have nothing and it's called darkness, isn't it?In reality, darkness isn't. If it were you would be able to make darkness darker, wouldn't you?
Prof: So what is the point you are making, young man?
.
Student: Sir, my point is your philosophical premise is flawed.
Prof: Flawed? Can you explain how?
.
Student: Sir, you are working on the premise of duality. You argue there is life and then there is death, a good God and a bad God. You are viewing the concept of God as something finite, something we can measure. Sir, science can't even explain a thought. It uses electricity and magnetism, but has never seen, much less fully understood either one. To view death as the opposite of life is to be ignorant of the fact that death cannot exist as a substantive thing. Death is not the opposite of life: just the absence of it. Now tell me, Professor. Do you teach your students that they evolved from a monkey?
.
Prof: If you are referring to the natural evolutionary process, yes, of course, I do.
Student: Have you ever observed evolution with your own eyes, sir?
.
(The Professor shakes his head with a smile, beginning to realize where the argument is going.)
.
Student: Since no one has ever observed the process of evolution at work and cannot even prove that this process is an on-going endeavor, are you not teaching your opinion, sir? Are you not a scientist but a preacher?
.
(The class is in uproar.)
.
Student: Is there anyone in the class who has ever seen the Professor's brain?
.
(The class breaks out into laughter.)
.
Student: Is there anyone here who has ever heard the Professor's brain, felt it, touched or smelt it? No one appears to have done so. So, according to the established rules of empirical, stable, demonstrable protocol, science says that you have no brain, sir. With all due respect, sir, how do we then trust your lectures, sir?
.
(The room is silent. The professor stares at the student, his face unfathomable.)
.
Prof: I guess you'll have to take them on faith, son.
.
Student: That is it sir... The link between man and God is FAITH. That is all that keeps things moving and alive.
.
NB: I believe you have enjoyed the conversation... and if so... you'll probably want your friends/colleagues to enjoy the same... won't you?... forward them to increase their knowledge... Have a nice day!

Tuesday, June 13, 2006

TIME OUT

SA mga oras na ito… nais kong bigla na lang maglaho! Gusto kong magtatalon at magsisigaw ng “bakit… bakit… bakit at bakit” sabay suntok sa hangin! Gusto kong takpan ng unan ang ulo ko habang nakasubsob o kaya naman ay mawalan na lang malay. Namimilipit ang mga paa ko ngayong oras na ito at maging ang aking mga kamay o buong katawan nga yata… ‘di talaga ako mapakali… bakit? Pakiramdam ko kasi, napahiya lang ako sa ginawa ko…. Arrrggghhh… ang dami tuloy tanong na lumilipad-lipad sa utak ko na parang nang-aasar! Naman kasi! Tsk… bahala na! Bahala na kung ano resulta! Tsk! Let's wait and see!

LIFE IS ALWAYS A CHOICE...

.
Life is always a choice between what we want and what we need, between what is acceptable and not, between what is right and what is wrong. There are many times when we are consciously aware of the right path to take. But as we think more of ourselves than of others, we intentionally ignore all the danger signs on the road and still follow the road that leads to our own destruction.
.
Lovenotes

Monday, June 12, 2006

IKA-108 TAON NG KALAYAAN

NGAYONG ika-108 taong kalayaan ng Pilipinas...
ipagmalaki ang pagka-Pilipino...
sa isip, sa salita, sa gawa at sa puso...
isigaw mo... hoy! Pinoy ako!
.
HANDOG NG PILIPINO SA MUNDO
Various Artists
.
'Di na 'ko papayag mawala ka muli
'Di na 'ko papayag na muling mabawi
Ating kalayaan kay tagal nating mithi
'Di na papayagang mabawi muli
.
Magkakapit-bisig libu-libong tao
Kay sarap palang maging Pilipino
Sama-sama iisa ang adhikain
Kailanman 'di na paaalipin
.
Handog ng Pilipino sa mundo
Mapayapang paraang pagbabago
Katotohanan, kalayaan, katarungan
Ay kayang makamit na walang dahas
Basta't magkaisa tayong lahat
.
Masdan ang nagaganap sa aming bayan
Magkasama na ang mahirap at mayaman
Kapit-bisig madre, pari, at sundalo
Naging Langit itong bahagi ng mundo
.
Huwag muling payagang umiral ang dilim
Tinig ng bawat tao'y bigyan ng pansin
Magkakapatid lahat sa Panginoon
Ito'y lagi nating tatandaan
.
Handog ng Pilipino sa mundo
Mapayapang paraang pagbabago
Katotohanan, kalayaan, katarungan
Ay kayang makamit na walang dahas
Basta't magkaisa tayong lahat!